Το euro2day.gr έχει υποστηρίξει σε όλους τους τόνους ότι η περαίωση αυτή πρέπει να είναι συνολική, πρέπει να είναι «η μητέρα όλων των περαιώσεων», αλλά πρέπει να είναι και η τελευταία.

Για να γίνει βέβαια αυτό, χρειάζεται να υπάρξει μια αδιάβλητη, δίκαιη και χρηστική αναθεώρηση του απίστευτου φορολογικού μας συστήματος. Δυστυχώς, αν κρίνουμε από την προχειρότητα και την επιπολαιότητα με την οποία σχεδιάζεται η συγκεκριμένη περαίωση, με αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε καμία… τύχη!

Η στήλη θα αναφέρει δύο μόνο αλλά εντελώς χαρακτηριστικά παραδείγματα προχειρότητας (στην καλύτερη περίπτωση) ή… δακτύλου εκείνων που παλεύουν να κρατήσουν κάποια περιθώρια εκβιαστικής συναλλαγής με τον… «πελάτη», κάτι που βεβαίως δεν μπορεί να συμβεί εφόσον ΟΛΟΙ μπουν στην περαίωση:

- Έως στιγμής εξαιρούνται από τη ρύθμιση όσες επιχειρήσεις έκαναν έστω και σε μία χρήση ακαθάριστο τζίρο πάνω από 20 εκατ. ευρώ. Που σημαίνει ότι αν μια επιχείρηση η οποία συνήθως κάνει τζίρο 10 εκατ. ευρώ σε κάποια χρήση πούλησε ένα ακίνητο, ή μια θυγατρική της, ή έβγαλε κέρδη από μετοχές, τότε εξαιρείται!

Κι επειδή η χρήση μπορεί να είναι παλαιά π.χ. το 2005, εξαιρούνται και όσες επιχειρήσεις έκαναν τότε 20 εκατ. ευρώ, αλλά τώρα μπορεί να κάνουν 15, 12, 10 εκατ. ευρώ, μια και ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, όπως όλοι γνωρίζουν, η κρίση έχει σακατέψει πολλές εταιρίες.

Δεν θέλει βέβαια πολλή σκέψη για να καταλάβει κάποιος πόσο άδικο είναι κάτι τέτοιο.

Ποια είναι η δικαιολογία των κυβερνητικών; Ότι… βιάζονται κι έτσι δεν μπορούν να βγάλουν… μέσους όρους για τα έτη ώστε να είναι δίκαιο το μέτρο. Και γιατί βιάζονται;

Μα για να… εισπράξουν βεβαίως!

Αν είναι έτσι, όμως, ας βγάλουν τον μέσο όρο των δύο τελευταίων χρήσεων, που στο κάτω-κάτω είναι πιο αντιπροσωπευτικές του κλίματος το οποίο επικρατεί σήμερα…

Δεύτερο παράδειγμα: Η ακατανόητη πρόθεση των αρμοδίων να μην εισαχθούν στην περαίωση όσοι επαγγελματίες και επιτηδευματίες έχουν ακίνητη περιουσία άνω των 400.000 ευρώ!

Ακατανόητη, πρώτον διότι έτσι το κράτος θα χάσει πολύ μεγάλο μέρος των εσόδων που θα είχε.

Και δεύτερον, διότι ένα επαγγελματικό ακίνητο να έχει κάποιος κι ένα σπίτι μετρίου κόστους, ουσιαστικά θα πιάσει το όριο χωρίς βεβαίως με κανέναν τρόπο να ανήκει στους «έχοντες και κατέχοντες» αυτής της κοινωνίας.

Ένας μεσοαστός είναι και τίποτα περισσότερο.

Ας προσέξει λοιπόν η κυβέρνηση, διότι με τα πρόχειρα μέτρα που λαμβάνει όχι απλώς δεν διορθώνει τις αδικίες του παρελθόντος, αλλά δημιουργεί και νέες, στη χειρότερη δυνατή περίοδο.