Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα έχει ένα πρόβλημα.

Εκτός από τους επιχειρηματίες που δημιουργούν, που προσέχουν τις εταιρίες τους, που τέλος πάντως προσφέρουν πλούτο όχι μόνον στον εαυτό τους αλλά και στο ευρύτερο σύνολο, μέσω της παραγωγικής ή της επενδυτικής ανάπτυξης, υπάρχουν και οι ”άλλοι”.

Πολλοί ”άλλοι”.

Άνθρωποι κυριολεκτικά τυχάρπαστοι, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι συγκυρίες, διασυνδέσεις αλλά και... κληρονομιές, προσπάθησαν να συσσωρεύσουν πλούτο με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο.

Και ασχέτως αν τα κατάφεραν σε προσωπικό επίπεδο ή όχι, άφησαν και αφήνουν πίσω τους επιχειρηματικά συντρίμμια.

Επί δεκαετίες άνθρωποι σαν κι αυτούς θεωρούνταν από πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους περίπου ως ”αναγκαίο κακό” - λες και μας λείπει το επιχειρηματικό δαιμόνιο.

Κι έτσι φτάσαμε στις προβληματικές της δεκαετίας του ’80, φτάσαμε να έχουμε πτωχευμένες εταιρίες και πάμπλουτους πρώην επιχειρηματίες, με άπειρα λεφτά –τότε- στην Ελβετία.

Η ελληνική οικονομία ίσα που γλίτωσε την πτώχευση, κι αυτό λόγω κυρίως της ΕΟΚ και της οντότητας που τη διαδέχθηκε, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Χάρη στη δική τους συνδρομή, χάρη στα τεράστια κονδύλια που διατέθηκαν, δεν γίναμε μια ακόμη υπερχρεωμένη χώρα, καθαρά τριτοκοσμική. Μόνο που αυτός ο ”από μηχανής Θεός” παύει να υπάρχει.

Εν τούτοις, ακόμη και σήμερα κυκλοφορούν ανάμεσά μας επιχειρηματίες–λαμόγια, με ύφος βαρόνων, πολυτελή αυτοκίνητα και ”υψηλές διασυνδέσεις”, παρότι στην ουσία άλλοι ”χρωστούν σε όποιον μιλάει ελληνικά”, κι άλλοι όντως θησαύρισαν απλώς ”χρεώνοντας” τις... εταιρίες τους.

Καθένας από αυτούς είναι πρωταθλητής στην απαρίθμηση λόγων για τους οποίους η επιβίωση των επιχειρήσεών του είναι -υποτίθεται- απαραίτητη για το ”σύστημα”, αν και στην ουσία μάλλον αποτελούν παράσιτα και όχι δημιουργικά στοιχεία του συστήματος.

Άλλος επικαλείται θέσεις εργασίας, άλλος ξένα λεφτά που υποτίθεται ότι διαχειρίζεται (και στην ουσία… χειρίζεται προς όφελός του), άλλος το ”ντόμινο” που τάχα θα προκαλέσει τυχόν κατάρρευσή του.

Αυτοί όμως που τους ακούνε, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, δεν πρέπει να ξεχάσουν ότι ζούμε πια στο σήμερα κι όχι στο χθες.

Για κάθε επιχειρηματία-λαμόγιο που ενδεχομένως να φύγει από την ”πιάτσα”, υπάρχουν άλλοι, πιθανότατα καλύτεροι, σίγουρα λιγότερο στιγματισμένοι, ικανοί να καλύψουν το οικονομικό κενό.

Κι από την άλλη είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για νέο ΟΑΕ και νέες ”προβληματικές”

Κάθε τι το διαφορετικό που λέγεται, αποτελεί απλώς μια πρόφαση για να συνεχιστεί η ”αδράνεια”, η ”μιζέρια”, η ηττοπάθεια στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Όντως μπορούμε να πετύχουμε θαύματα, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό. Παντού. Αρκεί να τολμήσουμε, με σχέδιο, με όραμα και με νέα αλώβητα πρόσωπα.

Σιγά μην είναι τα λαμόγια… αναντικατάστατα.

ΥΓ.: Σαφώς υπάρχουν και ατυχίες, σαφώς υπάρχουν επιχειρηματίες που προσπάθησαν αλλά απέτυχαν με μέσα θεμιτά, με στόχο θεμιτό. Οποιοσδήποτε καλόπιστος έχει γνώση των πραγμάτων μπορεί να κάνει εύκολα τον διαχωρισμό. Γι’ αυτό και χρειάζεται εκσυγχρονισμός του πτωχευτικού δικαίου, όπως εύστοχα παρατηρεί το ”Εγερτήριο” της σημερινής ημέρας.

Επ’ ουδενί όμως μπορεί η κοινωνία, και κυρίως η οικονομία του σήμερα, να κάνει τα στραβά μάτια σε νέα ”θαλασσοδάνεια”, σε περίεργες πρακτικές που εξόφθαλμα ανταποκρίνονται στο ρητό ”ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Ιδίως όταν σκοπός είναι να δοθεί παράταση σε καταστάσεις που είναι -καταφανώς πλέον- στα τελευταία στάδια ανίατης ασθένειας.