Πολύ μελάνι έχει χυθεί -και θα χυθεί άλλο τόσο- για τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη», που αποτελεί τη σημαία του νέου υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Είναι τελικά μια μόδα ή κρίσιμη αναγκαιότητα;

Την απάντηση δίνει η ετήσια έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος, η οποία εκτιμά ότι η «πράσινη ανάπτυξη» μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, εγκαθιδρύοντας ένα νέο πρότυπο παραγωγικής αναδιάρθρωσης, με αλλαγές στην τεχνολογία, στην παραγωγή και στην κατανάλωση.

Η ΤτΕ στην πρόσφατη έκθεσή της για το 2009 - 2010 κάνει ιδιαίτερη μνεία στο θέμα, επισημαίνοντας ότι το μοντέλο αυτό θα αξιοποιήσει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της χώρας όσον αφορά στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και θα επεκτείνει τις οικονομικές προοπτικές της, ενώ παράλληλα θα κινητοποιήσει σημαντικά κεφάλαια και ανθρώπινους πόρους.

Καλά όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο. Αρκεί να μη «σκοντάψουν» σε μικροσυμφέροντα και σκοπιμότητες, ίδιον της ελληνικής πραγματικότητας, και παραμείνουν τελικά ευσεβείς πόθοι.

Ήδη, το ΥΠΕΚΑ έχει καταφέρει να βάλει απέναντί του δύο σημαντικές ομάδες επενδυτών οι οποίοι σχετίζονται με την «πράσινη ανάπτυξη»: τους επενδυτές που ενδιαφέρονται να προωθήσουν φωτοβολταϊκά συστήματα και εκείνους που ενδιαφέρονται για τα θαλάσσια offshore αιολικά πάρκα. Οι μεν πρώτοι κρίνουν ότι θα έπρεπε να είναι πιο τολμηρή η κρατική πολιτική για τη συμμετοχή της ενέργειας από φωτοβολταϊκά στο 12%, ενώ οι δεύτεροι βλέπουν με καχυποψία την πρόθεση της Πολιτείας να κρατήσει στην ευθύνη της την ανάπτυξη των έργων αυτών και να τα μοιράσει στη συνέχεια μέσω διαγωνισμών.

Τελικά αυτή η χώρα φτάνει μέχρι τις προθέσεις. Στις πράξεις έχει πάντα ένα πρόβλημα...