Ας κοιτάξουμε τώρα τι ακριβώς έγινε στην τελευταία γενική συνέλευση των Μινωικών.

Κατ’ αρχήν πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι για να εκλεγεί κάποιος στο Δ.Σ. πρέπει να καλύψει το ”εκλογικό μέτρο”, το οποίο εξαρτάται από τον αριθμό των παρόντων και ισοδυναμεί με το 50%+1 των ψήφων (εάν δεν καλυφθεί το εκλογικό μέτρο δεν εκλέγεται κανένας και απλώς ”χηρεύει” η θέση στο Δ.Σ.!).

Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι χωρίς συναίνεση μεταξύ κάποιων ”ισχυρών πόλων” εύκολα μπορεί να συμβούν συνταρακτικά… απρόοπτα.

Εξαιρουμένου του κ. Μαμαλάκη που συγκέντρωσε το 82% των ψήφων, οι υπόλοιποι εξελέγησαν με ποσοστά 54,21% ο κ. Μανιαδάκης, 52,27% ο κ. Βαβουράκης και 52,07% ο κ. Τζωρτζάκης!

Ποιος έκρινε σε όλες τις περιπτώσεις την εκλογή των τριών αυτών προσώπων, οι δύο εκ των οποίων ανήκουν στην πλευρά της υφιστάμενης διοίκησης των Μινωικών;

Μία… τράπεζα, λένε πολύ καλά ενημερωμένες πηγές, οι οποίες υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη τράπεζα πέραν του 2% και κάτι, που διαθέτει η ίδια στην εταιρία, έχει και τα δικαιώματα ψήφου ενεχυριασμένων μετοχών που ανέρχονται σε άλλο ένα 4% και… κάτι, τα οποία βεβαίως σπανίως ασκούνται αντίθετα στην κρίση αυτού που τα έχει μεταβιβάσει.

Με απλές πράξεις, 4% και κάτι + 2% και κάτι = 6% και κάτι…περισσότερο, που θα ήταν αρκετό (αν απείχε της ψηφοφορίας) για να μείνουν άπαντες εκτός διοικητικού συμβουλίου!

Κυρίως όμως η πρόχειρη αυτή… στατιστική αφορά στους εκπροσώπους των Μινωικών, που όπως και να το κάνουμε βρέθηκαν να εξαρτώνται από τις συγκεκριμένες ψήφους.

Το ηθικόν… δίδαγμα αυτής της ιστορίας ξεφεύγει βέβαια από το χώρο της ακτοπλοΐας και γίνεται πολύ γενικότερο.

Όταν δεν υπάρχει ένας βασικός μέτοχος που διαφεντεύει το 51% ή και το 67%, οι αποφάσεις μοιραία λαμβάνονται με συναινετικό τρόπο, με τις διάφορες πλευρές να προσπαθούν να βρουν αυτά που τις ενώνουν κι όχι αυτά που τις χωρίζουν.

Κι από αυτή τη διαδικασία τελικά κερδίζει η ”μετοχική δημοκρατία” και οι μικρομέτοχοι, κι όχι μόνον ο μεγαλομέτοχος όπως κατά κόρον βλέπουμε να συμβαίνει στην πλειονότητα των ελληνικών εισηγμένων εταιριών.