Να είναι 5, να είναι 7 ή μήπως πολύ περισσότερες; Συχνότατα η στήλη έχει επισημάνει ότι πολλές, ανησυχητικά πολλές επιχειρήσεις, εισηγμένες και μη, αντιμετωπίζουν προβλήματα εξαιτίας υπερβολικών υποχρεώσεων και ότι τα ”ομολογιακά” είναι η πιο... μοδάτη, κοινώς αποδεκτή, ”λύση” για τη μετάθεση του προβλήματος.

Μπορεί οι τράπεζες να βαφτίζουν το κρέας… ψάρι (μετατρέποντας τα κοινοπρακτικά δάνεια σε ομολογιακά με συμμετέχοντες τους… εαυτούς τους), αλλά με τον τρόπο αυτό απλώς αναβάλλεται η επίλυση του προβλήματος και όλοι περιμένουν μήπως γίνει κανένα… θαύμα.

Η στήλη δεν θα μπει στην ονοματολογία. Άλλωστε οι ισολογισμοί, ακόμη και αυτοί οι... ”καλλωπισμένοι” που μας σερβίρουν, δείχνουν ”ποιοι και γιατί” υποφέρουν. Στις μεγάλες περιπτώσεις δε, ισχύει το ”ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι”.

Προφανώς οι τρέχουσες ”διαρροές” εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς, που σχετίζονται με την άσκηση πιέσεων (ακόμη και μεταξύ… τραπεζών). Το θέμα όμως βρίσκεται αλλού.

Στο γεγονός ότι διάφορες ημιθανείς επιχειρήσεις κρατιούνται με το ζόρι και στην πορεία νοθεύουν τον ανταγωνισμό και χαλούν τις επιδόσεις του κλάδου στον οποίο ανήκουν.

Λύσεις υπάρχουν. Αλλά είναι επώδυνες τόσο για τους επιχειρηματίες όσο και για τις ίδιες τις τράπεζες.

Αλήθεια, έχει σκεφτεί κάποιος… αρμόδιος ότι η ενσωμάτωση πρακτικών διαδικασιών, όπως αυτές που προβλέπει το περίφημο ”chapter 11” του νόμου περί χρεοκοπίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσε να προσφέρει βιώσιμες λύσεις;

Το ερώτημα προέρχεται από γνωστό χρηματιστή με σημαντική εμπειρία και μεταφέρεται από τη στήλη έγκαιρα, διότι σε αρκετές περιπτώσεις φαίνεται από καιρό ότι… ”το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο”.