Δεν είμαστε Ιρλανδία, ούτε κάποια άλλη χώρα της Βορείου Ευρώπης. Κι αυτό σημαίνει ότι τα σκληρά μέτρα που τώρα συζητούνται, κι ενδεχομένως να αποφασιστούν μέσα στα επόμενα 24ωρα, δεν πρόκειται να περάσουν «στο ντούκου» και χωρίς αντιδράσεις.

Ενδεικτικές του κλίματος είναι οι αντιδράσεις που έχουν υπάρξει το τελευταίο διάστημα, είτε αφορούν στους εργαζομένους στα «ρετιρέ» του ΟΛΠ, είτε στα σκουπίδια στον Δήμο Αθηναίων, είτε στον τρόπο με τον οποίο πολλοί άλλοι συνδικαλιστές διεκδικούν (και… προληπτικά πολλές φορές) τα δικαιώματα ή «δικαιώματά» τους.

Ατυχώς ο πρότερος βίος του πολιτικού μας κόσμου, σημαδεμένος από σκάνδαλα, διαπλοκές, σπατάλες και σε πάρα πολλές περιπτώσεις από ατόφια αδιαφορία και ανικανότητα, ουδόλως προδιαθέτει την κοινωνία για «συναινέσεις» επί μέτρων λιτότητας.

Αυτό το «πολιτικό κόστος» αποτελεί βασικό λόγο που μεγάλο μέρος του κυβερνώντος κόμματος είτε δεν θέλει τα σκληρά μέτρα είτε θέλει πίστωση πολιτικού χρόνου για να διαμορφώσει, τουλάχιστον ως έναν βαθμό, κάποιο «κλίμα» αποδοχής από την «κοινωνία».

Τους τρομοκρατεί, βλέπετε, το σύνδρομο… Γιαννίτση. Του τότε υπουργού του ΠΑΣΟΚ που επιχείρησε να δώσει μία λύση στο ασφαλιστικό ζήτημα. Πλην όμως κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους και πήρε ο ίδιος την άγουσα για τα… αποδυτήρια.

Ωστόσο, εκτός από τον Γιαννίτση, υπήρξε και ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο οποίος, όπως μας πληροφόρησε συνάδελφος έγκυρος περί τα ιστορικά, ήταν σαν χθες, στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, όταν δήλωνε στη Βουλή «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Όπως τότε έτσι και τώρα η χώρα έχει προβλήματα που δεν σηκώνουν εύκολες λύσεις.

Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης η κυβέρνηση, προσπαθεί -μάλλον μάταια- να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Είτε τώρα όμως είτε λίγο αργότερα, είτε ως ξένος… δάκτυλος είτε ως ελληνική απόφαση, κάποια πραγματικά σκληρά μέτρα θα πρέπει να ληφθούν.

Οι δαπάνες του Δημοσίου πρέπει να περικοπούν, οι διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να γίνουν. Κι αυτό σίγουρα θα ξεβολέψει ένα μέρος της κοινωνίας μας που συνήθισε να αναπτύσσεται κάτω από ιδιόμορφες συνθήκες, χρεώνοντας ασύστολα τις επόμενες γενιές.

Μαζί με αυτούς όμως τα μέτρα θα πάρουν μπάλα και πολλούς άλλους, μέσα από την αλυσίδα της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας που σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στις δημόσιες δαπάνες.

Υ.Γ.: Πονηρός όπως αποδεικνύεται ο Κώστας Καραμανλής, αποφάσισε να μην πιει το πικρό ποτήρι και παρέδωσε την εξουσία όπως-όπως…

Και μόνον τότε -την ώρα που την άφηνε στον επόμενο- είπε και τις… αλήθειες.