Εξίσου προκλητική για το αίσθημα των επενδυτών, όμως, είναι και η θέση του για τις ιλιγγιώδεις αυξήσεις κεφαλαίων εκείνης της περιόδου, δηλαδή ότι ”οι εταιρίες στο σύνολό τους ελεγμένα τοποθέτησαν τα κεφάλαια που άντλησαν εκεί που είχαν προαναγγείλει”.

Προφανώς ο κ. Δράκος είτε πλανάται θεωρώντας ότι οι επενδυτές κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, είτε αρνείται να έλθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα των υπερτιμολογήσεων, των εξαγορών εταιριών που ήταν συμφερόντων των ιδίων των βασικών μετόχων και πολλών άλλων φαινομένων της περιόδου.

Την ώρα που άπαντες συμφωνούν ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους τα χρήματα των τότε αυξήσεων πήγαν... στράφι, έστω και ”νομοτύπως”, ο κ. Δράκος προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα ήταν καλά, με μερικές δακτυλοδεικτούμενες περιπτώσεις απλώς να επιβεβαιώνουν τον υποτιθέμενο κανόνα.

Το ότι τα χρήματα των αυξήσεων του 1999-2000 πήγαν στράφι προκύπτει άλλωστε αβίαστα και εκ του οικονομικού αποτελέσματος που έχει παρουσιάσει στα έτη που μεσολάβησαν η μεγάλη πλειονότητα των εισηγμένων, με μερικές δεκάδες (και πολύ λέμε) εξαιρέσεις.

Οπως προκύπτει και από την αύξηση του δανεισμού τους κατόπιν των υπέρογκων αυξήσεων του 1999-2000.