Μείζον θέμα όμως συνιστούν και οι ”αγκυλώσεις” ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του συστήματος εις βάρος του μικροεπενδυτή, που προκύπτουν με τις νέες εισαγωγές εταιριών.

Το τελευταίο διάστημα είχαμε μια σειρά από εταιρίες οι εκδόσεις των οποίων υπερκαλύφθηκαν όχι μόνον από ιδιώτες, αλλά και από επαγγελματίες επενδυτές.

Εν τούτοις, μετά την έναρξη της εισαγωγής τους σε διαπραγμάτευση, οι τιμές κινήθηκαν έντονα πτωτικά χωρίς εμφανή αιτία.

Ορισμένες από αυτές τις περιπτώσεις είναι τόσο ”τρανταχτές” που αποκαλύπτουν την ύπαρξη ”συνενοχής” μεταξύ του εκδότη (του επιχειρηματία, ο οποίος πιέζει για να πάρει υψηλότερη τιμή), του αναδόχου (που αποδέχεται το αίτημα του επιχειρηματία για να εισπράξει τα 200-300.000 ευρώ της προμήθειας αντί να τα πάρει κάποιος ανταγωνιστής του) και των θεσμικών (που με τη σειρά τους αποδέχονται να συμμετάσχουν σε διαδικασίες του είδους, για λόγους ”δημοσίων σχέσεων” ή ”υποχρεώσεων” που συνήθως προκύπτουν μεταξύ ομίλων).

Κι όλα αυτά βεβαίως, αν ”στραβώσει” η δουλειά, δεν τα πληρώνει κάποιος άλλος, παρά ο επενδυτής. Είτε ως ιδιώτης που συμμετέχει σε μια τέτοια δημόσια εγγραφή, είτε ως μεριδιούχος ή μέτοχος των θεσμικών επενδυτών, που βλέπει την απόδοση του να μειώνεται (και συνήθως δεν ξέρει για ποιο ακριβώς λόγο!)

Ο κ. Βοϊλής απέρριψε χθες την ιδέα της εγγύησης τιμής από τον ανάδοχο για έξη μήνες και καλά έκανε. Πρόκειται για ένα μέτρο του παρελθόντος που δεν έχει θέση στη σημερινή αγορά.

Πρότεινε όμως να αγοράζουν οι ίδιοι οι ανάδοχοι τις μετοχές, ώστε να προσέχουν την τιμολόγησή τους και να έχουν ρίσκο αν δεν μπορέσουν να τις διαθέσουν στην αγορά.

Οπως επίσης πρότεινε να αλλάξουν -προς το αυστηρότερο- οι προϋποθέσεις για εισαγωγή στο ΧΑ, ακόμη και ως προς το μέγεθος των υποψηφίων εταιριών.

Δεν γνωρίζουμε αν αυτά τα μέτρα θα εφαρμοστούν αυτούσια. Πιστέψτε το όμως, ότι σε κάθε περίπτωση σύντομα θα υπαρξουν μέτρα για την πάταξη του φαινομένου.