Καταιγιστικές… διαστάσεις τείνουν να λάβουν το τελευταίο διάστημα οι γενικές συνελεύσεις προς έγκριση ομολογιακών δανείων, ενώ γνωστή είναι και η προσπάθεια που καταβάλλουν άλλες εταιρίες για αντίστοιχη αναδιοργάνωση του δανεισμού τους.

Πέρα από τα ερωτήματα που ανακύπτουν (για τους λοιπούς μετόχους) στην περίπτωση που τα ομολογιακά δάνεια είναι μετατρέψιμα, το μείζον θέμα είναι αν οι συμβάσεις αυτές συνάπτονται απλώς για να βελτιώσουν και να μεταθέσουν χρονικά τη διάρθρωση και τους όρους των υποχρεώσεων ή μήπως χρησιμεύουν και ως τρόπος ”καμουφλαρίσματος” ανοικτών υποχρεώσεων προς τράπεζες, που δεν ήταν δυνατό να εξυπηρετηθούν όπως θα έπρεπε.

Και το λέμε αυτό, διότι θεωρούμε δεδομένο ότι οι περισσότερες τράπεζες ψάχνουν λύσεις για να εξυγιάνουν (έστω και κατ’ όνομα) τα ”προβληματικά” δανειακά τους χαρτοφυλάκια, εν όψει των ρυθμίσεων Βασιλεία 2, αλλά και των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων.

Άλλωστε πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί αυτή η ”μανία” των ομολογιακών δανείων από ελληνικές εταιρίες, όταν η συγκεκριμένη αγορά στην Ελλάδα είναι ουσιαστικά εν υπνώσει;

Πού ακριβώς θα διακινηθούν αυτά τα ομόλογα; Στην ουσία για δάνεια με άλλη… ονομασία και τους ίδιους… πιστωτές πρόκειται, στις περισσότερες περιπτώσεις.

Υ.Γ.: Προφανώς αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν οιαδήποτε εταιρία συνάπτει ομολογιακό δάνειο. Ως γνωστόν, σε κάθε περίπτωση ”άλλα τα μάτια του λαγού, κι άλλα της… κουκουβάγιας”.