Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Το ίδιο θα γίνει και με τις άμεσες και έμμεσες επιδράσεις της. Έχοντας να πληρώσει τεράστια ποσά για τη στήριξη πληγωμένων κολοσσών (κυρίως τραπεζικών), η κυβέρνηση Ομπάμα (αλλά και οι περισσότερες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, καθώς παντού τα κράτη έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη σε προγράμματα στήριξης) ψάχνει εναγωνίως για πρόσθετα φορολογικά έσοδα.

Πρώτη σημαντική κίνησή της θα είναι, όπως γνωστοποιήθηκε, η αλλαγή των αμερικανικών νόμων που επιτρέπουν στις πολυεθνικές να θησαυρίζουν φοροαποφεύγοντας μέσω φορολογικών παραδείσων και τρίτων χωρών.

Ο κ. Ομπάμα προτίθεται να το αλλάξει αυτό. Δεν ξέρουμε αν θα καταφέρει να περάσει τέτοια αλλαγή (καθότι το λόμπι των πολυεθνικών είναι σίγουρα πολύ ισχυρό), αν όμως το καταφέρει θα είναι γεγονός με τεράστια σημασία σε ό,τι αφορά το βασικό "μειονέκτημα" της παγκοσμιοποίησης.

Ποιο είναι αυτό: ότι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων πάσχει από την πλευρά της φορολόγησης. Με τις μεταφορές κερδών από εταιρία σε εταιρία αλλού μπορεί να παράγεται ο πλούτος κι αλλού να φορολογείται.

Με τον τρόπο αυτόν οι επιχειρήσεις έχουν το πάνω χέρι σε σχέση με τα κράτη κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα τεράστιες πιέσεις για μείωση της φορολογίας - άρα και των κρατικών εσόδων από τους πραγματικά έχοντες.

Κι έτσι η φορολογία των μεγάλων κερδών, θεωρητικά ο μόνος τρόπος ανακατανομής μέρους του πλούτου από τους έχοντες προς τους μη έχοντες, σταμάτησε σε μεγάλο βαθμό να λειτουργεί.

Τώρα φαίνεται ότι γυρίζει πάλι ο τροχός. Τα κράτη έκαναν τις διασώσεις και θα επιβάλουν ως έναν βαθμό τους όρους τους. Κι αυτό μακροπρόθεσμα ίσως να οδηγήσει σε μια λιγότερο ανεξέλεγκτη και ανισόρροπη έκδοση της "παγκοσμιοποίησης".

Βραχυχρόνια, βεβαίως, θα πληγούν τα κέρδη των πολυεθνικών, γεγονός που θα επιδράσει μάλλον και στις αποτιμήσεις των μετοχών τους.