Δεν μπορώ παρά να δηλώσω άκρως εντυπωσιασμένος από τις πληροφορίες που μαθαίνω για τα τεκταινόμενα σε ορισμένες ”μικρές κυρίες” του τραπεζικού μας τομέα, που βρίσκονται -ευτυχώς ή δυστυχώς ο χρόνος θα το δείξει- εκτός του νυμφώνος της Σοφοκλέους.

Σε μία εξ αυτών είναι γνωστόν ότι τα πάντα τελούν υπό αίρεση, λόγω του εμφυλίου πολέμου που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό μεταξύ των μετόχων (Ας όψονται και οι επιλογές που έκαναν παλαιότερα σε θέματα ηγετικών... φυσιογνωμιών, επί τη βάσει των οποίων καλούνται τώρα να μετρήσουν το... υπόλοιπο των καταβεβλημένων κεφαλαίων τους).

Σε έτερη, μαθαίνω ότι οι μηχανισμοί κινούνται με... μοχλό την άκρως ενδιαφέρουσα συμφωνία που έχει συναφθεί με το κοινώς λεγόμενο management team. Το οποίο, μου λένε, ως... professional που είναι (για να συνάδει με το image της τραπέζης), έχει εξασφαλίσει ένα είδος stock option που του επιτρέπει να αποκτήσει(μελλοντικά), εντελώς μα εντελώς... ”κοψοχρονιά”, σεβαστότατο κομμάτι του μετοχικού κεφαλαίου.

Στην τρίτη, ακούγεται ότι οι συμφωνίες αντικατάστασης ορισμένων εκ των παλαιών μετόχων από νέους (αμφότεροι τυγχάνουν ηχηρά ονόματα της αγοράς) έγιναν με τρόπο τον οποίο πολύ θα ζήλευαν και οι... εναπομείναντες παλαιοί μέτοχοι, καθότι εκείνων τους κόστισε κομμάτι... ακριβότερα!

Η απότομη αλλαγή της συγκυρίας, που μετέτρεψε σε όνειρα θερινής νυκτός τις υποσχέσεις εκείνων που επινόησαν τα διάφορα σχήματα, είναι ο κοινός παρονομαστής για όσους βιάστηκαν να αποκτήσουν τον τίτλο του ”τραπεζίτη”, έστω και σε μετοχικό επίπεδο (και αντιλαμβάνονται τώρα πλήρως τη σημασία της λαϊκής ρήσης ”άμα δεν πληρώσεις δεν μαθαίνεις”).