Είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι το άδοξο τέλος του ειδυλλίου μεταξύ Alpha Bank και Εθνικής έχει καταρρακώσει... ” ψυχολογικά” σχεδόν όλους τους τότε συμμετέχοντες. Αλλωστε οι ίδιοι φροντίζουν να το διατυμπανίζουν σε κάθε ευκαιρία με τις δημόσιες δηλώσεις τους (σε σημείο που να αναρωτιόμαστε τελικά ποιός ήταν αυτός ο μοιραίος παράγων που μπήκε και χάλασε μια σχέση τόσο... όμορφη).

Ετσι εξηγείται ίσως η συνεχιζόμενη -ακόμη και τώρα- προσπάθεια, μήπως υπάρξει με οποιοδήποτε τρόπο κάποια... επανασύνδεση. Είναι άλλωστε και αυτός ο τίτλος του... ”εθνικού πρωταθλητή” πολύ ”πιασάρικος”, ιδίως για ορισμένα ταχέως ανερχόμενα και πολλά(;) υποσχόμενα ανώτερα τραπεζικά στελέχη.

Ωστόσο, για να υλοποιηθούν οι ευσεβείς πόθοι, θα πρέπει να ξεπεραστεί ένα μάλλον ανυπέρβλητο εμπόδιο. Το γεγονός οτι για να θεωρηθεί επιτυχημένη μια συγχώνευση δεν αρκούν οι... τίτλοι όσο πιασάρικοι κι άν είναι. Χρειάζεται να δημιουργεί πολλαπλασιαστική αξία. Κοινώς το 1+1 να κάνει κάτι παραπάνω από 2.

Κάπου εκεί ”σκοντάφτει” η ιστορία, αφού, σύμφωνα με τις κρίσεις ελλήνων και ξενων αναλυτών, το άθροισμα μιας τέτοιας συγχώνευσης, υπό αυτές τις πενιχρές συνθήκες ”διεθνοποίησης” των ελληνικών τραπεζών, μάλλον στο 1,7 ή το 1,8 θα έφτανε.

Καθότι διεθνοποίηση δεν είναι τα τζάμπα (κυριολεκτικώς και...μεταφορικώς) ταξίδια business class, σε... εξωτικές χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπως φαίνεται να πιστεύουν ορισμένα στελέχη μεγάλων τραπεζών.