Τι έγινε τελικά στην ΑΕΓΕΚ; Πώς είναι δυνατόν η αύξηση κεφαλαίου να πέτυχε, η εταιρία να σώθηκε και οι μικρομέτοχοι να βλέπουν την τιμή της μετοχής τους να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;

Πώς είναι δυνατόν να μπαίνουν μέσω της τελευταίας αύξησης κεφαλαίου "φρέσκα" κεφάλαια 75,2 εκατ. και η τρέχουσα κεφαλαιοποίησή της (συνυπολογίζοντας τις νέες μετοχές που δεν έχουν μπει στην αγορά) να είναι χαμηλότερη απο τα 60 εκατ. ευρώ;

Δηλαδή, η κεφαλαιοποίηση της ΑΕΓΕΚ πριν από την αύξηση κεφαλαίου θα έπρεπε να είναι αρνητική;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα εύλογα ερωτήματα είναι ότι η συγκεκριμένη λύση εφαρμόστηκε με βασικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των απαιτήσεων των τραπεζών και του κ. Μαρούλη και δευτερευόντως για το συμφέρον των μικρομετόχων. Απλώς οι τελευταίοι δεν είχαν άλλη επιλογή.

Ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικότερα: Οι τράπεζες από το όλο σχέδιο όσα λεφτά έδωσαν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου θα τα πάρουν πίσω και επιπλέον θα εισπράξουν και από την πώληση του 33% της ΑΕΓΕΚ στον κ. Μαρούλη, καθώς και από την πώληση ακινήτων της εταιρίας.

Με όλη αυτήν τη διαδικασία, δηλαδή, οι τράπεζες έχουν βάσιμες ελπίδες να βγουν αλώβητες και να αποφύγουν επισφάλειες άνω των 100 εκατ. ευρώ.

Από την πλευρά του, ο κ. Μαρούλης, έναντι του ποσού που θα καταβάλει, θα λάβει μία εταιρία με σαφώς ικανοποιητική ρευστότητα, με επαρκές κεφάλαιο κίνησης και με υψηλό ανεκτέλεστο υπόλοιπο συμβάσεων. Αντίθετα, "ψίχουλα" απέμειναν στους μικρομετόχους, καθώς το 33% της μητρικής και το 80% της θυγατρικής κατασκευαστικής (εκεί δηλαδή όπου υπάρχει το... ζουμί) θα ανήκει στον κ. Μαρούλη και όχι σε αυτούς.

Έτσι μάλλον εξηγούνται όλα...