Τα επιτόκια στις διατραπεζικές αγορές του κόσμου έχουν μειωθεί σε σχέση με τα επίπεδα-ρεκόρ στα οποία είχαν φτάσει νωρίτερα. Κι αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει ότι με τις κρατικές παρεμβάσεις η εμπιστοσύνη άρχισε να επιστρέφει. Στο overnight του Libor και του Euribor η κατάσταση δείχνει να έχει ομαλοποιηθεί σχεδόν πλήρως. Ωστόσο, σε διάρκειες τριμήνου τα επιτόκια έχουν μεν μειωθεί, αλλά είναι ακόμη σε υψηλά επίπεδα.

Ομοίως, και οι τιμές στα credit default swaps (θα μπορούσαμε να πούμε με απλά λόγια ότι αποτελούν το κόστος ασφάλισης του δανεισμού) παρότι έχουν κατέβει κινούνται ακόμη σε μη φυσιολογικά επίπεδα.

Tι σημαίνει αυτό;

Ότι η κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα εμφανίζεται μικρότερη απ' ό,τι ήταν πριν, αλλά τα πράγματα είναι ακόμη "δύσκολα".

Όταν ομαλοποιηθούν τελείως οι παραπάνω τιμές, τότε θα έχουμε επιστρέψει σε ομαλή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.

Στο μεταξύ, όμως, υπάρχουν παράπλευροι κίνδυνοι.

Είναι πιθανόν να έχουμε καταρρεύσεις hedge funds αλλά και ασφαλιστικών εταιριών, γεγονός που θα δημιουργήσει νέους κραδασμούς. Ήδη στις ΗΠΑ συζητείται το ενδεχόμενο να επεκταθούν τα μέτρα ενίσχυσης των τραπεζών και στις ασφαλιστικές εταιρίες.

Επίσης, σε οικονομίες όπου οι μετοχικές επενδύσεις είναι στενά συνδεδεμένες με τις συντάξεις θα υπάρξουν και άλλου είδους απώλειες, καθώς η πληρωμή υποχρεώσεων:

α) Αναγκάζει ορισμένα pension funds (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κολοσσός Calpers το ταμείο ασφαλισμένων στην Καλιφόρνια) να ρευστοποιούν μετοχές με χασούρα, β) αναγκάζει τις εισηγμένες να αυξήσουν τις υποχρεωτικές συνεισφορές τους με αποτέλεσμα περαιτέρω μείωση των κερδών τους και γ) μειώνει το ύψος των συνταξιοδοτικών κεφαλαίων "τρομάζοντας" τους εργαζομένους, την ίδια ώρα που κάποιες επιχειρήσεις λόγω οικονομικής δυσπραγίας διακόπτουν τις προαιρετικές καταβολές τους.

Πολλά από τα παραπάνω ανατροφοδοτούν την υφεσιακή τάση και κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Για την ώρα, το πιο δραστικό φάρμακο των κυβερνήσεων είναι τα χρήματα που ρίχνουν στην αγορά. Είτε όμως τα δανείζονται είτε απλώς τα… τυπώνουν, η αυξημένη κυκλοφορία του χρήματος ελπίζεται ότι θα δημιουργήσει πληθωρισμό.

Ο πληθωρισμός μειώνει την αξία των χρεών, τα καταστρέφει υπό μία έννοια (κι όλοι τώρα έχουν… χρέη) αλλά και θεωρείται γενικά μικρότερο κακό από τον αποπληθωρισμό. Οπότε το σύστημα θα τον επιδιώξει.

Εκεί (στον πληθωρισμό που εκτιμάται ότι θα... επιλέξουν καραμπινάτα οι ΗΠΑ, προκειμένου να γλιτώσουν κάθετη μείωση της ζήτησης και αποπληθωρισμό) στηρίζεται και η προσδοκία πολλών αναλυτών ότι το δολάριο, άσχετα τι θα κάνει βραχυχρόνια, μελλοντικά θα υποχωρήσει.