Είσαι ηλικιωμένος ή νέος αγρότης που έχει ξεμείνει στην ελληνική επαρχία, όχι στην ευημερούσα Κρήτη ή Ρόδο αλλά στα ορεινά της Αχαΐας. Ακούς για πολλά χρόνια πως απανωτές κυβερνήσεις «στηρίζουν την περιφέρεια» (μέχρι και «περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια» έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση).
Ανησυχείς όταν βλέπεις να κλείνει το ένα από τα δύο υποκαταστήματα τραπεζών στην κωμόπολη της Κλειτορίας, το μοναδικό σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων, και μαθαίνεις πως θα λειτουργεί μόνο δύο ημέρες την εβδομάδα για κάποιο διάστημα.
Ανησυχείς ακόμα περισσότερο όταν το συγκεκριμένο υποκατάστημα κλείνει οριστικά (μένει μόνο το ATM) και μαθαίνεις πως και το υποκατάστημα της άλλης τράπεζας στην Κλειτορία θα κλείσει και θα λειτουργεί μόνο δύο ημέρες την εβδομάδα. Μετά μαθαίνεις πως με το ίδιο μοντέλο θα λειτουργεί και το υποκατάστημα της ίδιας τράπεζας στο Λεβίδι (40 χιλιόμετρα μακριά σου) που εξυπηρετούσε κάποιους αγρότες, εμπόρους, κ.ά. στην ευρύτερη περιοχή!
Η κατάσταση εκτροχιάζεται, όμως, όταν εσύ ο υπερήλικας πληρώνεις 30 ευρώ ταξί για να πας στην τράπεζα, την μία από τις δύο ημέρες που λειτουργεί, και στις 9 το πρωί παίρνεις αριθμό 100! Διαπιστώνεις πως πήγες τζάμπα βόλτα! Και ας υποθέσουμε πως οι συνταξιούχοι στήνονται στην ουρά γιατί «φοβούνται το ΑΤΜ». Οι τοπικοί επιχειρηματίες και οι αγρότες πως θα εξυπηρετηθούν; Ειδικά όταν τα μοναδικά υποκαταστήματα τραπεζών στην ευρύτερη περιοχή λειτουργούν μόνο δύο φορές την εβδομάδα.
Οταν μιλάμε για ανάπτυξη και στήριξη της περιφέρειας, τέτοια θέματα πρέπει να είναι ψηλά στην ατζέντα...