Παρά το γεγονός ότι σε αυτές τις εκλογές η οικονομία και οι επιχειρήσεις εκπροσωπούνται με περισσότερους νέους πολιτικούς/υποψήφιους βουλευτές σε σχέση με το παρελθόν, αισθητή παραμένει η απουσία ανθρώπων των επενδύσεων και του Χρηματιστηρίου από τα ψηφοδέλτια, ακόμη και της Νέας Δημοκρατίας, που θεωρητικά τουλάχιστον είναι «πιο κοντά» στον χώρο.
Αισθητή επίσης είναι και η απουσία συγκροτημένων και συνολικών προτάσεων, από τα μεγάλα κόμματα, για την αναβάθμιση της ελληνικής κεφαλαιαγοράς και του χρηματιστηριακού θεσμού, παρότι υποτίθεται ότι όλα τα κόμματα ομνύουν στην «ανάπτυξη».
Φαίνεται ότι μετά την περίοδο του 1999, το Χρηματιστήριο, είτε έχει γίνει θέμα «ταμπού» είτε ισχύει το «δεν ασχολούμαστε με ό,τι δεν καταλαβαίνουμε».
Η σημασία της παρουσίας προσώπων που γνωρίζουν από οικονομία και αγορές αποδείχτηκε περίτρανα ακόμη και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του Δημήτρη Λιάκου, ενός «τεχνοκράτη» των αγορών που ξεκίνησε ως σύμβουλος, αλλά προσέφερε πολλά στην κυβέρνηση (και στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης) ως προϊστάμενος του γραφείου Οικονομικής Πολιτικής του Πρωθυπουργού κι εν συνεχεία ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ.
Ο ίδιος πάντως δεν έχει θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής, ενώ και στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας, αν εξαιρέσουμε τον Νότη Μηταράκη, που έχει θητεύσει σε θέσεις επενδυτικές, υπάρχει μόνο ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης, ευρύτερα γνωστός από τη χρηματιστηριακή εταιρία Nuntius αλλά και από τις θητείες του στην προεδρία του χρηματιστηριακού συνδικαλιστικού οργάνου, του ΣΜΕΧΑ.
Ο τελευταίος προφανώς γνωρίζει άριστα τις αγορές, ενώ μέσω και της αρθρογραφίας του στο Euro2day.gr κι αλλού, έχει δείξει ότι ψάχνει πάντα για πρακτικές λύσεις, συχνά «προχωρημένες» όχι μόνο σε θέματα κεφαλαιαγορών, αλλά και σε ευρύτερα ζητήματα που «καίνε» την οικονομία, τις επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες.
Μπορούν όμως 1-2 «κούκοι» να φέρουν την άνοιξη; Αν κρίνουμε από τον θετικό ρόλο του Δ. Λιάκου, μπορούν και πρέπει να τη φέρουν…