Με αφορμή την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ ΔΕΗ και Αλουμίνιου για την τιμή της κιλοβατώρας, αξίζει να θυμίσουμε ότι ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, σε κάθε δημόσια τοποθέτησή του για το θέμα αυτό, σε θεσμικούς ή Γ.Σ. μετόχων, το πρώτο πράγμα που τόνιζε ήταν ότι η στήριξη του ομίλου προς τη ΔEΗ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Χωρίς τη ΔEΗ δεν υπάρχει αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, ούτε και ενεργοβόρος βιομηχανία, υποστήριζε και υποστηρίζει ο επικεφαλής του ομίλου, η θυγατρική του οποίου είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας καθώς αντιπροσωπεύει 5-6% της συνολικής ζήτησης.
Πιστεύουμε ότι καταλυτικό ρόλο στην επίτευξη της συμφωνίας έπαιξε το σκέλος που αφορά στην αμέσως καταβλητέα προκαταβολή ύψους 100 εκατομμυρίων έναντι κατανάλωσης του επόμενου δωδεκάμηνου και περίπου 30 εκατομμυρίων για τα υπόλοιπα έως τη λήξη της συμφωνίας.
Αυτές οι «ενέσεις ρευστότητας», που κάποιοι αναλυτές τις χαρακτήρισαν ως «γλυκαντικό», πιστεύουμε ότι αποτέλεσαν και το βασικότερο κίνητρο για το κλείσιμο της συμφωνίας από πλευράς ΔEΗ, που χειμάζεται από τους απλήρωτους λογαριασμούς.
Μετά όμως το «τέλος καλό, όλα καλά», έρχεται αυθόρμητα το ερώτημα: Μα έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια για να συμφωνήσει η ΔEΗ με τον μεγαλύτερο και πλέον καλοπληρωτή πελάτη της τους όρους προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας;