Δεν είναι να απορεί κάποιος που ο όμιλος Μυτιληναίου επιδιώκει πλέον την έξοδό του από την επένδυση στην ΕΛΒΟ, όπως αναφέρουν και δημοσιευμένες πλεον πληροφορίες του κυριακάτικου Τύπου.

Με βάση την ανάπτυξη που παρουσιάζουν οι υπόλοιπες δραστηριότητες του ομίλου και τη φθίνουσα πορεία των εργασιών της τελευταίας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι και οι ξένοι επενδυτές αυτό ακριβώς επιθυμούν.

Βλέπετε, η περίπτωση της ΕΛΒΟ εξελίχθηκε σε μια διελκυστίνδα με τους αρμοδίους των… συναρμόδιων υπουργείων και με ένα ”ανεκτέλεστο” υπόλοιπο έργων που σε μεγάλο βαθμό φέρεται να αφορά παραγγελίες… φαντάσματα, καθώς το υπουργείο Άμυνας εδώ και αρκετό καιρό από τη μια ”υπόσχεται” δουλειές, που όμως δεν… έρχονται, κι από την άλλη ασκεί πιέσεις για διατήρηση (ή μήπως και... αύξηση;) του προσωπικού.

Γνωστή ιστορία που μαστίζει γενικώς την εγχώρια αμυντική βιομηχανία.

Κι όταν μια τέτοια βιομηχανία ανήκει εξ ολοκλήρου στον δημόσιο τομέα, ουδέν πρόβλημα. Πληρώνουν, θέλοντας και μη, οι… φορολογούμενοι.

Όπου όμως εμπλέκεται και ιδιωτικό συμφέρον -και μάλιστα εισηγμένο στο χρηματιστήριο- αυτοί που ”πληρώνουν τα σπασμένα” είναι οι μέτοχοι.

Η στήλη είναι βέβαιη ότι ο Μυτιληναίος θα βρει αγοραστή για το μερίδιό του. Όχι στην Ελλάδα, όμως, αλλά στο εξωτερικό. Γι’ αυτό άλλωστε υποθέτουμε ότι προσέλαβε τη Rothchild ως σύμβουλο.

Κι εδώ βρίσκεται η… ”λεπτομέρεια” που έχει γενικότερο ενδιαφέρον.

Το τελευταίο διάστημα όποιος ανακατεύεται με δουλειές του Δημοσίου (με εξαίρεση για κάποιους λόγους το ΥΠΕΧΩΔΕ) είναι καλύτερα να έχει... ξένη ταυτότητα.

Γλιτώνει τους καυγάδες και το ”κράξιμο” και η δουλειά του γίνεται.

Από την άλλη, αν έχει ελληνική ταυτότητα, κινδυνεύει να μην προχωράνε οι δουλειές για λόγους ”πολιτικού κόστους”, να κατηγορείται κάθε τόσο ότι ”διαπλέκεται” και… φως, τελικά, να μη βλέπει.

Δυστυχώς είναι πια γνωστό στον επιχειρηματικό κόσμο ότι η κυβέρνηση προτιμά τους ξένους επενδυτές για να έχει το κεφάλι της ήσυχο από την πλευρά τυχόν αντιδράσεων από αντίθετα εγχώρια συμφέροντα, ήτοι για λόγους καθαρά και ξάστερα μικροπολιτικούς!

Ασφαλώς για εκείνη είναι μια ”χρυσή λύση”. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι αποτελεί εξίσου χρυσή λύση και για την οικονομία της χώρας.

Υ.Γ.: Ο όμιλος Μυτιληναίου κατέχει το 43% της ΕΛΒΟ και το management. Ατυχώς γι’ αυτόν, ο κάτοχος του 51%, δηλαδή το Δημόσιο, δεν είναι μόνο βασικός μέτοχος αλλά και βασικός πελάτης, ενώ δεν κινείται με γνώμονα το κέρδος αλλά τα γενικότερα ”συμφέροντα” της εκάστοτε κυβέρνησης.

Πού θα διαφέρει η ιστορία άπαξ και μπει ξένος μέτοχος στην ΕΛΒΟ;

Στο ότι τότε αν δεν τηρηθούν κατά γράμμα οι συμφωνίες θα αρχίσουν τα… όργανα στο εξωτερικό για τη συμπεριφορά του κράτους μας! Κι έτσι ο… ”φόβος θα φυλάει τα έρημα”!