Σε ζήτημα μεγάλου μεγέθους αναμένεται να εξελιχθεί η πρόθεση μετόχων που έκαναν ήδη δημόσιες προσφορές και απέκτησαν ποσοστά μεγάλου ύψους (σαφώς πάνω από 67%) σε εισηγμένες εταιρίες, να τις βγάλουν από το Χρηματιστήριο, συγχωνεύοντάς τες με μη εισηγμένες εταιρίες και προσφέροντας ρευστό (το ίδιο που έδιναν και στη δημόσια προσφορά) στους μετόχους μειοψηφίας.

Αυτή η πρακτική ονομάζεται cash out merger και είναι γνωστή στο εξωτερικό.

Πριν αρχίσουν οι… κραυγές, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι πράγματι ο νόμος (2190 περί ανωνύμων εταιριών) το επιτρέπει!

Ωστόσο, συγκρούεται με τον άλλο νόμο, τον χρηματιστηριακό, που θέλει delisting μόνον όταν ο βασικός μέτοχος έχει αποκτήσει το 90%.

Η στήλη επισήμανε το θέμα απολύτως έγκαιρα, προ πολλών μηνών (όταν ακόμη υπήρχε μόνο η -διαφαινόμενη απλώς τότε- περίπτωση της BC Partners με τη HYATT), ωστόσο τα αρμόδια υπουργεία (Οικονομίας και Ανάπτυξης) δεν έχουν κάνει μέχρι στιγμής απολύτως τίποτα για να βρουν λύση στο θέμα.

Οι βασικοί μέτοχοι των εισηγμένων που θα εκμεταλλευτούν τη διάταξη του 2190 δεν διαπράττουν κάποιο σφάλμα. Ο νόμος υφίσταται.

Και πριν βιαστούν κάποιοι να πουν ότι θα πρέπει να αλλάξει, χωρίς όμως να έχουν πρόταση, θα πρέπει να σκεφτούν και κάτι άλλο.

Τι είναι πιο λογικό, να έχουμε πλειάδα εισηγμένων στις οποίες οι βασικοί μέτοχοι κατέχουν από 75%-85% και να ζητάει ο νόμος ποσοστό 90% των μετοχών για να προχωρήσει ένα delisting; Ή μήπως να αυξηθούν υποχρεωτικά τα ποσοστά διασποράς που πρέπει να έχουν οι εισηγμένες και να μειωθεί αισθητά το ποσοστό που απαιτείται –αλλά και ο τρόπος καθορισμού της αποτίμησης- για ένα delisting;

Σκεφτείτε το λίγο περισσότερο. Διότι αν για παράδειγμα εφαρμόσουμε τη λογική του 90%, είναι περίπου δεδομένο ότι τα private equity funds (ναι, αυτά που κάνουν τις μεγάλες προσφορές σε εισηγμένες) θα πρέπει να τα... ξεχάσουμε.

Διότι το 90% θέλει διαδικαστικά κάτι… χρόνια για να το μαζέψεις από μικρομετόχους!