Ο Χαμαιλέων βρέθηκε πρόσφατα σε ένα τραπέζι στην Τουρκία, παρουσία Τούρκων και Ελλήνων τραπεζικών στελεχών, ανώτατου επιπέδου. Όπως ήταν φυσικό, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα οικονομικά τεκταινόμενα στην κάθε χώρα.

Όταν Έλληνας, μεγάλο τραπεζικό στέλεχος, ρώτησε τους Τούρκους αν υπάρχει εκεί μεγάλη δυσπιστία, μεγάλη σκανδαλολογία σε σχέση με την επιχειρηματική δραστηριότητα, κι αν υπάρχει ”αναγνώριση” της επιχειρηματικότητας, η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική στο πρώτο και θετική στο δεύτερο.

Ο Χαμαιλέων δεν κρατήθηκε και ρώτησε τους Τούρκους αν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας τους συνηθίζουν να συγκρούονται και να… ”ξεκατινιάζουν” ο ένας τον άλλο, μέσω των ΜΜΕ, και η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική.

Προφανώς στην Τουρκία (η οποία σημειωτέον έχει μεμονωμένους επιχειρηματίες, όπως οι κ. Κοτς και Τσαμπαντζί) που ξεπερνούν σε μέγεθος τα ελληνικά δεδομένα περί κολοσσών, έχουν βρει άλλους τρόπους να συγκρούονται και να τα βρίσκουν.

Εδώ οι μεν βγάζουν τα μάτια των δε και μετά… απορούν γιατί έχουν πέσει τόσο χαμηλά στα μάτια της κοινής γνώμης και γιατί προτιμά τους ξένους η κυβέρνηση!

Όλα εδώ πληρώνονται…

Για να σοβαρευτούμε όμως, κάπου μεταξύ όλων αυτών κινδυνεύει πράγματι να αφελληνιστεί η ελληνική οικονομία. Κι αυτό δεν συμφέρει κανέναν, ούτε την κυβέρνηση, ούτε τους παράγοντες, ούτε και τους πολίτες-εργαζόμενους, κι ας είναι μεγαλύτεροι τώρα οι μισθοί που δίνουν οι ”πολυεθνικές”.

Κάθε μαγαζί προσέχει τον τόπο στον οποίο έχει τη φυσική του έδρα (εκεί όπου είναι τα κεντρικά, η διοίκηση, ο ”κορμός” της εξουσίας, όχι εκεί όπου είναι η φορολογική ή άλλη έδρα).

Και η Ελλάδα είναι φυσική έδρα μόνο των ελληνικών επιχειρήσεων.