Βρισκόμαστε γύρω στο 2006 όταν η διοίκηση της Κατσέλης παρουσιάζει την εταιρεία στην Ένωση Θεσμικών Επενδυτών. Ο πρόεδρος και βασικός μέτοχος της κερδοφόρας τότε εταιρείας (και leader στο χώρο του βιομηχανικού ψωμιού) κ. Νίκος Κατσέλης μιλούσε με μεγάλο ενθουσιασμό για μεγαλεπήβολους στόχους βασισμένους και στις ευοίωνες προοπτικές που υποτίθεται ότι θα διανοίγονταν στον κλάδο μέσω του ψωμιού bake off.Λίγο αργότερα ακολούθησε η δημόσια πρόταση του Ομίλου Δαυίδ (που τότε κατείχε τη θέση του στρατηγικού επενδυτή και του δεύτερου τη τάξει μετόχου) για την απόκτηση του 100% της Κατσέλης.
Η αντίδραση του κ. Νίκου Κατσέλη υπήρξε έντονη, ωστόσο κάποιοι παλιοί συνεργάτες του αποδέχτηκαν την πρόταση του Ομίλου Δαυίδ, πράγμα που αναγκάστηκε να κάνει στη συνέχεια και ο ίδιος ο κ. Κατσέλης.
Η ουσία είναι πως στη συνέχεια, η οικογένεια Κατσέλη αποχώρησε από την εταιρεία, η εισηγμένη συγχωνεύθηκε με τους μύλους της Αλλατίνη (επίσης ιδιοκτησίας Δαυίδ) και το ενοποιημένο σχήμα μετονομάστηκε σε Nutriart.
Το περίεργο είναι πως μέσα σε λίγα χρόνια ο κερδοφόρος όμιλος βρέθηκε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα βιωσιμότητας και αποτέλεσε έρμαιο πολύπλοκων συζητήσεων μεταξύ βασικού μετόχου και πιστωτριών τραπεζών για το πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί το... λουκέτο.
Τελικά, αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η πρόσφατη αίτηση κήρυξη σε πτώχευση που υπέβαλε η εισηγμένη και θα συζητηθεί ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών στις 18 Σεπτεμβρίου.
Τα ερωτήματα λοιπόν που προκύπτουν είναι πολλά.
Μήπως πίσω από την εταιρεία Κατσέλης υπήρχαν προβλήματα και κατά τις «καλές εποχές» που δεν είχαν βγει στην επιφάνεια; Και αν υπήρχαν, δεν τα είχε διαγνώσει από τότε ο Όμιλος Δαυίδ, ο οποίος μετείχε και στο διοικητικό συμβούλιο της Κατσέλης;
Η συγχώνευση με την Αλλατίνη και οι χειρισμοί των μετέπειτα διοικήσεων ήταν τόσο πολύ ατυχείς έτσι ώστε να οδηγήσουν από μόνες τους τον κερδοφόρο leader της αγοράς σε λουκέτο;
Επηρέασε τόσο πολύ τα πράγματα η οικονομική κρίση, σε έναν κλάδο που συγκαταλέγεται στους σταθερότερους; (το ψωμί είναι ίσως το τελευταίο προϊόν, η κατανάλωση του οποίου περιορίζεται εξ' αιτίας της οικονομικής κρίσης).
Ήταν οι μεγάλες καθυστερήσεις των τραπεζών που έπαιξαν καθοριστικό -ή καλύτερα καταστροφικό- ρόλο;
Ή μήπως ήταν ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω;
ΥΓ: Να σημειωθεί πως ο βασικός μέτοχος πέρα από το αλμυρότατο τίμημα της δημόσιας πρότασης (3,70 ευρώ ανά μετοχή) στη συνέχεια κατέβαλε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας και επιπλέον κεφάλαια για τη στήριξη της εισηγμένης. Και όπως φαίνεται, έγιναν καπνός...
ΥΓ2: Μήπως είναι καραμπινάτη σύγκρουση συμφερόντων να τοποθετείται ο κ. Γ. Δαυίδ μη εκτελεστικός πρόεδρος στη Eurobank όταν η εταιρία του οφείλει πολλές δεκάδες εκατ. ευρώ;