Η υπόθεση της Εθνικής Τράπεζας (ίσως για λάθος λόγους) έφερε στο προσκήνιο ένα πραγματικά μεγάλο θέμα.

Σαν χώρα, δεν φαίνεται να έχουμε καν… συζητήσει ποια θα είναι η πολιτική μας απέναντι στη μελλοντική ιδιοκτησιακή ”ταυτότητα” των μεγάλων εταιριών που διαθέτουμε.

Θέλουμε ”ελληνικούς” κολοσσούς, θέλουμε ”κρατικούς” κολοσσούς ή θέλουμε απλώς κολοσσούς με… έδρα την Ελλάδα;

Το ερώτημα βεβαίως αφορά κυρίως τις μεγάλες εταιρίες, οι οποίες εξακολουθούν να βρίσκονται, λιγότερο ή περισσότερο, υπό κρατικό έλεγχο.

Διότι με τις ιδιωτικές, ουδείς ασχολείται. Παρότι έχει γίνει πλέον κοινή πεποίθηση ότι η πλειονότητα των μεγάλων εταιριών θα περάσει σταδιακά σε ξένη ιδιοκτησία.

Το φλέγον θέμα, ως φαίνεται, είναι τι θα γίνει με τις εταιρίες που ανήκουν ακόμη στον έλεγχο του Δημοσίου -άμεσα ή έμμεσα- και έχουν κυρίαρχη ή μονοπωλιακή, ουσιαστικά, θέση.

Αν όμως γίνεται τόση φασαρία για την ”αφελληνοποίηση” της ΕΤΕ (που είναι μία από τις ΠΕΝΤΕ μεγάλες τράπεζες, ενώ υπάρχει και η Αγροτική υπό απόλυτο κρατικό έλεγχο), τι θα γίνει αν έλθει η ώρα να μιλήσουμε για την αφελληνοποίηση του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, που έχουν δεσπόζουσα θέση και δεν έχουν κανένα ”υποκατάστατο”;

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα, το οποίο απασχολεί χώρες πολύ μεγαλύτερες και οικονομικά ισχυρότερες από την Ελλάδα.

Χώρες που έτσι κι αλλιώς δεν αντιμετωπίζουν θέματα ”καλής γειτονίας”, εύφλεκτης περιοχής ή αμφισβήτησης των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων.

Κι όμως, εμείς ως τώρα ουδόλως ασχοληθήκαμε!

ΥΓ.: Προς Θεού, μη νομίσετε ότι οι πολιτικοί που ξιφουλκούν αυτές τις μέρες για την υπόθεση της ΕΤΕ έχουν καταλάβει την ουσία του θέματος. Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στο αν θα υπάρχει κρατικός έλεγχος για άλλους λόγους, όχι… εθνικούς!