Στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό ”πεδίο μάχης” είναι συχνές οι προσπάθειες εξαγοράς εταιριών, είτε για λόγους επέκτασης των δραστηριοτήτων των αγοραστών είτε ως μέσο μείωσης του ανταγωνισμού.



Οι εταιρίες, στην προσπάθειά τους να αμυνθούν έναντι των εξαγορών, προχωρούν σε θέσπιση πρακτικών οι οποίες, ενώ βοηθούν τη διοίκηση, συχνά αποβαίνουν εις βάρος της εταιρικής διακυβέρνησης και των επενδυτών.

Αν η αγορά ”ευνοεί” τις επιθετικές εξαγορές, επισημαίνουν πολλοί αναλυτές, η διοίκηση της εταιρίας θα έχει μεγαλύτερα κίνητρα για να κρατήσει ”πιστούς” σ’ αυτήν τους μετόχους, μέσω της βελτίωσης των αποτελεσμάτων, του διαλόγου και της ανταπόκρισης στις παραινέσεις τους. Επίσης, συνεχίζουν οι αναλυτές, η μετοχή της εταιρίας θα έχει καλύτερη πορεία.

Αντίθετα, οι εταιρίες των οποίων ο τρόπος διοίκησης τις προστατεύει από την εξαγορά, εκτιμώνται ως πιο επιρρεπείς στην υιοθέτηση ”αλαζονικής συμπεριφοράς”.

Από την άλλη μεριά, οι υπέρμαχοι της χρήσης των εμποδίων εξαγοράς (takeover barriers) διατείνονται ότι η ”δαμόκλειος σπάθη” της επιθετικής εξαγοράς εξυπηρετεί -και αυτό μόνο βραχυπρόθεσμα- πολύ μικρή μερίδα μετόχων της εταιρίας. Το αντίδοτο, λένε, στην κακοδιοίκηση μιας εταιρείας έγκειται στην επαγρύπνηση του επιβλέποντος συμβουλίου (supervisory board), των υψηλά ιστάμενων στελεχών της και των μεγαλομετόχων της. Όχι στον φόβο των ”αρπακτικών”.

Επενδυτικοί οίκοι των ΗΠΑ και της Βρετανίας, με κυρίαρχη θέση στην παγκόσμια επενδυτική κοινότητα, υποστηρίζουν ότι η όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη λειτουργία της αγοράς ενισχύει την επιρροή των επενδυτών στα της εταιρίας, ενώ προάγει και την επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων. Ως εκ τούτου, θεωρούν ως μεγαλύτερης αξίας τις εταιρίες εκείνες που χρησιμοποιούν ει δυνατόν λιγότερα, ή και καθόλου, εμπόδια εξαγοράς.