Η αυξανόμενη χρηματοδότηση των συνεχώς διογκούμενων ελλειμμάτων του συνταξιοδοτικού συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό από τις αρχές του 2000 και νωρίτερα είναι ένας από τους βασικούς λόγους που φθάσαμε στη κρίση χρέους και στα μνημόνια.
Το ελληνικό σύστημα έχει βασισθεί στην αρχή της αλληλεγγύης των γενεών.
Είναι ένας εύσχημος τρόπος για να περιγράψει κάποιος το γεγονός ότι οι σημερινοί εργαζόμενοι πληρώνουν με τους φόρους και τις εισφορές τους τις συντάξεις των δικαιούχων. Όπως οι τελευταίοι πλήρωναν τις συντάξεις άλλων.
Ο αρμόδιος υπουργός κ. Κατρούγκαλος και άλλοι μπορούν να κατηγορηθούν ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα επιβαρύνθηκε περαιτέρω από όσα έγιναν το 1ο εξάμηνο του 2015.
Όμως, δεν είναι σωστό να επικρίνεται επειδή κάνει το αυτονόητο με τον καινούργιο νόμο.
Να επιβάλει την παρακράτηση του 6% υπέρ υγείας σε όλες τις κύριες συντάξεις που μπορεί να λαμβάνει κάποιος συνταξιούχος και μάλιστα επι του πραγματικού ποσού και όχι του παλαιότερου (προ μνημονίων) εικονικού.
Η οικονομική λογική το επιβάλλει και είναι απορίας άξιον που τόσα χρόνια μέσα στη κρίση, το συγκεκριμένο μέτρο δεν εφαρμοζόταν. Ισως γιατί δεν το είχε πάρει χαμπάρι η τρόΐκα.
Όπως ασφαλώς κι άλλα, π.χ. το προκλητικό καθεστώς των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων για 40ρηδες και 50ρηδες, τα παχιά εφάπαξ που δεν είχαν σχέση με τις εισφορές κ.τλ.
Είναι λογικό κάποιοι συνταξιούχοι να δουν την σύνταξή τους να μειώνεται και άλλοι, π.χ. όσοι έπαιρναν μια κύρια σύνταξη, να επωφελούνται λόγω του υπολογισμού.
Όμως, δεν είναι σωστό να ασκείται κριτική στον κ. Κατρούγκαλο γι' αυτό το μέτρο.