Πέρυσι τέτοια εποχή, κυβερνητικοί παράγοντες με εξέχοντα τον τότε υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη, επιχειρηματολογούσαν υπέρ της ρήτρας ανάπτυξης στη διαχείριση του ελληνικού χρέους.
Ισως δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι οι θερμότεροι υποστηρικτές της πρότασης θα ήταν οι δανειστές, που μελετούν κάθε πρόταση για να δουν αν τους συμφέρει και όχι για εντυπωσιασμό.
Οι Ευρωπαίοι δανειστές δέχονται να συνδεθούν οι αποπληρωμές χρεολυσίων με το ΑΕΠ, βάζοντας ένα ανώτατο ετήσιο πλαφόν, π.χ. στο 1% του ΑΕΠ.
Σ’ αυτή την περίπτωση, τα επιπλέον χρεολύσια κεφαλαιοποιούνται για να πληρωθούν αργότερα.
Η ρήτρα αρέσει στους δανειστές γιατί μπορούν να ισχυρισθούν ότι η Ελλάδα αποπληρώνει ένα μέρος του χρέους ετησίως.
Αυτό δεν θα συνέβαινε, αν η Ελλάδα εξασφάλιζε ακόμη μεγαλύτερη περίοδο χάριτος, π.χ. 20 με 30 επιπλέον χρόνια.
Όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα.