Το βασικό επιχείρημα της Γερμανίας και άλλων χωρών της ευρωζώνης υπέρ της χρηματοδότησης του ελληνικού προγράμματος οικονομικής προσαρμογής το 2010 και το 2012 ήταν η αποφυγή της μετάδοσης της κρίσης χρέους σε άλλες χώρες.
Με αυτό το επιχείρημα έπεισαν τα εθνικά κοινοβούλιά τους να δανειοδοτήσουν την Ελλάδα με τόσο μεγάλα ποσά.
Όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι, π.χ. ο Στρος-Καν, που θεωρούν ή θεωρούσαν ότι θα ήταν προτιμότερο για την Ελλάδα να βαρέσει κανόνι τον Απρίλιο-Μάιο του 2010.
Να θυμίσουμε ότι η βασική ένσταση της τότε ελληνικής κυβέρνησης αφορούσε τον κίνδυνο μεγάλων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις γιατί το πρωτογενές έλλειμμα ήταν πολύ μεγάλο, άνω του 10% του ΑΕΠ το 2009.
Έρχεται λοιπόν μια νέα εμπειρική μελέτη των βοηθών καθηγητών Glover και Richards-Shubik του πανεπιστημίου Carnegie Mellon να ρίξει φως στο θέμα των επιπτώσεων της μετάδοσης της κρίσης χρέους στην ευρωπεριφέρεια εκείνη την περίοδο.
Στο πόνημα που φέρει τον τίτλο «Η μετάδοση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους», οι δύο συγγραφείς συμπεραίνουν ότι οι αναμενόμενες ζημίες των άλλων χωρών από τη μετάδοση των επιπτώσεων σε περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας θα ήταν σχετικά μικρές.
Η Πορτογαλία, εκτιμούν, θα επηρεαζόταν περισσότερο, αλλά όχι τόσο ώστε να αυξηθεί σημαντικά το κόστος δανεισμού της, κι η Ιρλανδία ακολουθούσε.
Γι' αυτόν τον σκοπό χρησιμοποίησαν παρατηρήσεις από τα spreads στα πιστωτικά παράγωγα CDS (Credit Default Swaps) επί του χρέους των χωρών της ευρωζώνης, τις διασυνοριακές συμμετοχές της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS) και στοιχεία του ΔΝΤ.
Φυσικά, οι δύο καθηγητές επισημαίνουν ότι υπάρχουν κι άλλα κανάλια μετάδοσης της κρίσης από την Ελλάδα στις άλλες χώρες, π.χ. απροθυμία δανεισμού κ.τ.λ., που θα μπορούσαν να αυξήσουν περαιτέρω τις ζημίες.
Η προσέγγιση είναι ενδιαφέρουσα όπως άλλωστε και το θέμα. Αν οι δύο ξένοι καθηγητές έχουν δίκιο ή όχι ίσως δεν το μάθουμε ποτέ.
Όπως δεν θα μάθουμε τι θα συνέβαινε αν η τότε ελληνική κυβέρνηση αποφάσιζε να βαρέσει κανόνι η χώρα.