Η επιστροφή κεφαλαίου είναι μια κοινή διεθνής χρηματοοικονομική πρακτική και συνδέεται με τη βελτιστοποίηση της κεφαλαιακής διάρθρωσης μιας εταιρείας.
Στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί από μεγάλες εισηγμένες όπως η Coca Cola HBC στη χώρα μας, αν και υπάρχουν υποψίες ότι σε κάποιες περιπτώσεις η τεχνική «βιάσθηκε» με μοναδικό σκοπό να εισπράξουν ρευστό οι μέτοχοι.
Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα πριν από λίγες μέρες λόγω ΔΕΠΑ.
Ως γνωστόν, η ΔΕΠΑ είναι μια επιχείρηση από την ιδιωτικοποίηση της οποίας πέρυσι η χώρα προσδοκούσε να εισπράξει ένα μεγάλο ποσό -τα τότε δημοσιεύματα μιλούσαν για 900 εκατ. ευρώ και άνω- που θα κατευθυνόταν στη μείωση του δημοσίου χρέους.
Όμως, η ιδιωτικοποίηση δεν ευοδώθηκε λόγω των ενστάσεων της Ε.Ε. στο ενδεχόμενο της υποβολής πρότασης εξαγοράς από τη ρωσική Gazprom που οδήγησε την τελευταία σε απόσυρση με βάση τις συγκλίνουσες πληροφορίες. Έτσι, παραμένει στη λίστα των υποψηφίων προς πώληση εταιρειών με το ΤΑΙΠΕΔ να κατέχει το 65% και τα ΕΛΠΕ το 35%.
Επιπλέον, η ΔΕΠΑ έχει ορισμένα χαρακτηριστικά, π.χ. 100 εκατ. ευρώ ρευστό, που ευνοούν την επιστροφή κεφαλαίου στους μετόχους της σύμφωνα με στελέχη της αγοράς που έχουν γνώση των οικονομικών της στοιχείων.
Τα ποσά ποικίλλουν από 100 ή 200 εκατ. ευρώ μέχρι 500 εκατ., και βάλε, ανάλογα με τις εκτιμήσεις.
Αναμφισβήτητα, από μια τέτοια επιστροφή κεφαλαίου θα επωφελούνταν τόσο το ΤΑΙΠΕΔ όσο και τα ΕΛΠΕ όπου βασικοί μέτοχοι είναι ο όμιλος Λάτση και το δημόσιο. Η παρουσία των ΕΛΠΕ είναι πιθανόν να προκαλεί αντιδράσεις στο πλαίσιο του επιχειρηματικού ανταγωνισμού.
Το ίδιο συμβαίνει λόγω του κομματικού ανταγωνισμού.
Όμως, εκείνο που προέχει ή τουλάχιστον θα έπρεπε να προέχει είναι κατά πόσον η επιστροφή κεφαλαίου από την εταιρεία ενδείκνυται με βάση τα χρηματοοικονομικά κριτήρια και αν εξυπηρετεί το συμφέρον των Ελλήνων φορολογουμένων μέσω μείωσης του δημοσίου χρέους.