Κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορέσει να αποφύγει να πιει το πικρό ποτήρι ενός 3ου δανείου από την Ε.Ε. συνοδευόμενου από όρους εξαρτάται από την ικανότητά της να μαζέψει τα λεφτά που απαιτούνται για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό των επόμενων χρόνων.
Γι' αυτόν τον λόγο είναι σημαντικό να μπορεί να δανείζεται από τις αγορές με ικανοποιητικά επιτόκια.
Εξίσου σημαντικό είναι να πετύχει τον φετινό στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα και να μην «πειραχτούν» τα 11 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Με άλλα λόγια, όσα περισσότερα λεφτά μαζέψει η χώρα τόσο το καλύτερο, γιατί μειώνεται η πιθανότητα 3ου δανείου.
Αυτός ήταν ο λόγος της προηγούμενης ανάρτησης για τα «αζήτητα» δάνεια των 2,7 δισ. ευρώ από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό EFSF.
Επανέρχομαι λοιπόν σήμερα στο ίδιο θέμα με μία διευκρίνιση.
Από τα 2,7 δισ. ευρώ που υπολείπονται για να ολοκληρωθεί η εκταμίευση του 2ου δανείου από τον EFSF, πληροφορήθηκα ότι το 1,8 δισ. προέρχεται από το πακέτο των 50 δισ. που είχε «μαρκαριστεί» για τις τράπεζες.
Το ΤΧΣ έχει λάβει 48,2 δισ. ευρώ και επομένως απομένει το υπόλοιπο 1,8 δισ.
Όμως, η κατάσταση περιπλέκεται γιατί το ΤΧΣ έχει ήδη 11 δισ. ευρώ και πλέον που δεν έχουν αξιοποιηθεί.
Πώς θα αντιδρούσαν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αν η Ελλάδα απαιτούσε το εναπομείναν 1,8 δισ. ευρώ από το πακέτο των τραπεζών;
Είναι δύσκολο να προδικάσει κάποιος το αποτέλεσμα.
Από τη μια πλευρά είναι το επιχείρημα των αχρησιμοποίητων κεφαλαίων.
Από την άλλη πλευρά είναι το γεγονός ότι το 1,8 δισ. είναι μέρος της συνολικής υποχρέωσης των 144,6 δισ. ευρώ του EFSF και της Ε.Ε. προς την Ελλάδα.
Το eurogroup θα πρέπει να αποφασίσει όταν και αν τεθεί το ζήτημα από την ελληνική πλευρά.
Η τελευταία δεν έχει την πολυτέλεια να μην το κάνει με την «απειλή» του 3ου δανείου να υφίσταται.