Οι καιροί είναι δύσκολοι. Για τους περισσότερους.
Το ίδιο ισχύει και για ανθρώπους που κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις στη δημόσια διοίκηση όπως οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων. Οι διοριζόμενοι σε αυτές τις θέσεις είναι συνήθως άτομα με κομματικές περγαμηνές και υψηλές διασυνδέσεις με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Οι σημερινοί γενικοί γραμματείς σε σύγκριση με τους προκατόχους τους είναι αδικημένοι. Ούτε τα ίδια λεφτά παίρνουν λόγω των περικοπών, ούτε το ίδιο έργο έχουν, αφού οι απαιτήσεις της θέσης είναι μεγαλύτερες σε πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες.
Στο παρελθόν γνώριζαν ότι θα μπορούσαν να βγουν στην αγορά και να βρουν μια θέση σε μία από τις επιχειρήσεις ή σε άλλους ιδιωτικούς φορείς με τους οποίους είχαν συνεργασθεί κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Σήμερα, οι επιχειρήσεις που τα πάνε καλά είναι πολύ λιγότερες και επομένως η «λίμνη» από την οποία μπορούν να αλιεύσουν καμία θέση όταν τελειώσει η θητεία τους πολύ μικρότερη.
Πληροφορούμαστε λοιπόν ότι αρκετοί είναι περισσότερο απασχολημένοι με την επόμενη μέρα της επαγγελματικής τους καριέρας, παρά με το έργο που έχουν αναλάβει.
Ιδιαίτερα στα παραγωγικά υπουργεία.
Είναι απολύτως κατανοητό να ενδιαφέρεται κάποιος σε μια τέτοια θέση για τον επόμενο σταθμό της επαγγελματικής του καριέρας αφού οι θητείες είναι περιορισμένες.
Όμως, δεν είναι καθόλου λογικό να το κάνει σε τέτοιο βαθμό που δίνει την εντύπωση ότι βάζει σε δεύτερη μοίρα τα καθήκοντά του.