Τι κοινό μπορεί να έχει η πρόταση των τραπεζών για την αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων στην οποία αναφέρθηκε χθες το euro2day με τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά και τον αστικό κώδικα του 1946;
Η απάντηση έχει ονοματεπώνυμο: είναι το σύμφωνο εξώνησης.
Το συγκεκριμένο σύμφωνο αναφέρεται στην πώληση ενός περιουσιακού στοιχείου σε κάποιον με ταυτόχρονη συμφωνία επαναγοράς του από τον ίδιο σε συμφωνημένο χρονικό σημείο μετά από χρόνια. Κάτι σαν repo δηλαδή.
Ο πρωθυπουργός έγινε αποδέκτης μιας πρότασης που στηριζόταν στο σύμφωνο εξώνησης του 1946 για την αντιμετώπιση του φαινομένου των κόκκινων δανείων των τραπεζών πριν από καιρό.
Η πρόταση προέβλεπε αγορά των ακινήτων που είχαν υποθηκευθεί από τις τράπεζες, με παράλληλη διαγραφή του υπολοίπου των δανείων που είχαν δοθεί και συμφωνία επαναγοράς τους για προσυμφωνημένο τίμημα και χρονικό διάστημα στο μέλλον.
Η πρόταση προέβλεπε ότι οι τράπεζες θα έρχονταν σε συμφωνία με τον δανειολήπτη για να παραμείνει στο σπίτι, αν το επιθυμούσε, πληρώνοντας ένα ποσό ενοικίου στο οποίο θα μπορούσε να ανταποκριθεί.
Ομολογούμε ότι γίναμε κοινωνοί της συγκεκριμένης πρότασης πριν από δύο περίπου εβδομάδες και, όπως ήταν φυσιολογικό, εκπλαγήκαμε διαβάζοντας την πρόταση των τραπεζών για τα κόκκινα δάνεια.
Μοιάζουν σε αρκετά σημεία.
Ποιος θα περίμενε λοιπόν ότι το σύμφωνο εξώνησης του 1946 θα έβλεπε τόσο μπροστά;