Η υποκρισία φαίνεται ότι περισσεύει σε πολλούς στη χώρα μας, και κυρίως στους πολιτικούς.
Μας το υπενθύμισε η χθεσινή τοποθέτηση του καθηγητή οικονομικών Βασίλη Ράπανου, ο οποίος συντόνιζε τη συζήτηση του κύκλου «οικονομία και κράτος» κατά τη δεύτερη μέρα του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Βήματος, στο τέλος της συζήτησης ο κ. Ράπανος διαπίστωσε μεταξύ άλλων ότι «ο πρώτος αναξιόπιστος εταίρος, ψεύτης και κλέφτης είναι το κράτος. Απαγορεύει στις τράπεζες τους πλειστηριασμούς και το ίδιο κάνει πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Ενώ διασφαλίζει τα δικά του λεφτά, δεν κάνει το ίδιο με τα λεφτά των καταθετών».
Τι λέει ο κ. Ράπανος;
Το κράτος μέσω της ψήφου των βουλευτών όλων των κομμάτων στη Βουλή έχει απαγορεύσει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας αντικειμενικής αξίας μέχρι 200 χιλ. ευρώ στις τράπεζες.
Πολύ ωραία.
Όμως, το κράτος επιτρέπει στον εαυτό του, με τη σύμφωνη γνώμη των βουλευτών, να κάνει πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για να ανακτήσει τα χρήματα που του οφείλονται.
Σε μερικές περιπτώσεις, η αντικειμενική αξία της κατοικίας, που οι υπηρεσίες του κράτους προσδιορίζουν, ξεπερνά τα χρέη προς αυτό, από τα οποία τα μισά και πλέον συνήθως προέρχονται από πρόστιμα και προσαυξήσεις.
Είναι προφανές ότι το κράτος χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά στο θέμα των πλειστηριασμών, με τη σύμφωνη γνώμη των βουλευτών από όλες τις πτέρυγες της Βουλής.
Είναι ειρωνικό, αλλά η τρόικα εμφανίζεται να έχει ένα μέτρο εδώ.
Δεν είναι ασφαλώς το μοναδικό θέμα στο οποίο το κράτος επιφυλάσσει προνομιακή μεταχείριση στον εαυτό του.
Το ίδιο μπορεί να οφείλει δισ. ευρώ σε εταιρείες και σε φυσικά πρόσωπα επί χρόνια και να μην πληρώνει χωρίς συνέπειες. Τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγους μήνες.
Μπορεί ακόμη να εκμεταλλευθεί την εξουσία του και να εκβιάζει, πληρώνοντας μόνο εκείνους που θα δεχτούν να «κουρέψουν» τις απαιτήσεις τους. Αν όμως οι άλλοι οφείλουν σε αυτό, όλα αυτά δεν ισχύουν.
Κάποιο φυσικό ή νομικό πρόσωπο στο οποίο το κράτος οφείλει περισσότερα απ' ό,τι αυτό οφείλει στο δημόσιο κινδυνεύει να υποστεί της κατά τον νόμο συνέπειες αν δεν είναι συνεπές.
Όμως, το αντίθετο δεν ισχύει.
Έχουμε λοιπόν πολύ δρόμο να διανύσουμε ώστε ο πολίτης να μη θεωρεί το κράτος αναξιόπιστο εταίρο.