Οι Έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώνουν κάπου 1 δισ. ευρώ σε τόκους ετησίως για την εξυπηρέτηση των δανείων ύψους 38 δισ. ευρώ που δόθηκαν για την αναδιάρθρωση και την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Είναι λογικό να απαιτούν την καλύτερη δυνατή διαχείριση, για να μην πάνε τα χρήματά τους χαμένα.
Ως εκ τούτου, οι τράπεζες θα πρέπει να βάλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας κάποιες πρακτικές που εφαρμόζουν από παλιά.
Αναφερόμαστε στο φαινόμενο να αποχωρούν μερικοί τραπεζίτες εθελουσίως, λαμβάνοντας πακέτα και σχεδόν ταυτόχρονα να επαναπροσλαμβάνονται στην ίδια τράπεζα ή στον όμιλο με συμβάσεις έργου κ.λπ.
Πρόκειται για πρακτικές που καταλήγουν στο να φουσκώνουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των στελεχών που επωφελούνται από τη γενναιοδωρία της τράπεζας, αλλά να μειώνουν την περιουσία των μετόχων.
Ήρθε η ώρα να πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτήν την πρακτική.
Αν οι τράπεζες χρειάζονται τα στελέχη τους, θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να τα κρατήσουν. Όμως, δεν θα πρέπει να συναινούν στην αποχώρησή τους και στην κατόπιν... επαναπρόσληψή τους.
Το ίδιο ισχύει και για άλλα παρεμφερή φαινόμενα, όπως αυτό που παρατηρήθηκε σε πρώην κρατικού ενδιαφέροντος τράπεζα, κυρίως λόγω της... συλλογικής πολιτικής «ισχύος» των πολυάριθμων προσώπων που αφορούσε το εγχείρημα.
Να συμμετέχουν, δηλαδή, εκατοντάδες εργαζόμενοι σε πρόγραμμα εθελουσίας αποχώρησης, έχοντας υπογράψει τα σχετικά έγγραφα και έχοντας κλειδώσει τα ποσά, αλλά να παραμένουν στη θέση τους, πληρωνόμενοι κανονικά μέχρι τα τέλη της χρονιάς.
Όπως και να το κάνουμε, κάτι τέτοια δεν συμβαίνουν σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες.
Ήρθε ο καιρός να ευθυγραμμιστούμε κι εδώ.