Ως γνωστόν, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς ήταν έντονα επικριτικός απέναντι σε διάφορες πτυχές του 1ου Μνημονίου. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΝΔ δεν το είχε ψηφίσει στη Βουλή ενώ είχε διαφοροποιηθεί μέσω των επίσημων τοποθετήσεων του ιδίου στο Ζάππειο.
Όμως, ο πρωθυπουργός έχει υιοθετήσει άλλη γραμμή από τότε που ανέλαβε επικεφαλής της κυβέρνησης το καλοκαίρι του 2012. Πιθανόν γιατί διαπίστωσε εξ ιδίας τις διαθέσεις της Γερμανίας και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μοναδικός τρόπος για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία το ταχύτερο δυνατόν είναι να εφαρμόσει το πρόγραμμα προσαρμογής με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Εντα Κένυ που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα δεν είχε τις ίδιες αντιρρήσεις για το ιρλανδικό πρόγραμμα προσαρμογής πριν κερδίσει τις εκλογές τον Φεβρουάριο του 2011. Είχε όμως διαβεβαιώσει τους ιρλανδούς ψηφοφόρους ότι θα πήγαινε στη συνάντηση κορυφής της ΕΕ και θα απαιτούσε να μειωθεί το επιτόκιο με το οποίο δάνειζαν στη χώρα του.
Πράγματι, ο κ. Κένυ πήγε στη συνάντηση του Μαρτίου του 2011 αλλά αναγκάσθηκε να φύγει με άδεια χέρια. Η καγκελάριος κ. Μέρκελ δεν είχε καμία διάθεση να ικανοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του κ.Κένυ και το θέμα του ιρλανδικού επιτοκίου δεν συζητήθηκε καν. Όπως μας έλεγε άτομο που παρευρέθηκε σ' εκείνη την σύνοδο κορυφής εκείνη την εποχή, σχεδόν όλοι αγνόησαν τον νεοεκλεγέντα ιρλανδό πρωθυπουργό ενώ τα σχόλια ήταν άκρως επιτιμητικά για τον ίδιο.
«Αυτός (Κένυ) δεν γνωρίζει ακόμη τις διαδικασίες. Νόμιζε ότι θα ερχόταν εδώ και θα έπαιρνε αυτό που ζητούσε αλλά η Μέρκελ του έδωσε ένα μάθημα» μας έλεγε πάνω-κάτω παρευρισκόμενος στη σύνοδο. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι ο κ. Κένυ πήρε το μήνυμα και άλλαξε τακτική στο θέμα του επιτοκίου. Κοινώς, πήγε με τα νερά της Γερμανίας για να πετύχει με κάποια καθυστέρηση την μείωση του επιτοκίου που επεδίωκε.
Κρίνοντας από την ιστορία του κ. Κένυ, αν μη τι άλλο, ο έλληνας πρωθυπουργός αντιλήφθηκε τις ισορροπίες στην ΕΕ πιο γρήγορα. Αν αυτό μας βγει/του βγει σε καλό θα το δούμε στη πράξη αργότερα.