Πολλά έχουν γραφτεί στον διεθνή Τύπο και πολλές δηλώσεις έχουν γίνει για την αδυναμία της χώρας να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους από το 2010 που μπήκε στα μνημόνια.

Όμως, η Ελλάδα δεν ήταν η μοναδική χώρα που ήταν σε μνημόνιο. Το ίδιο συνέβη με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Κύπρο και κατά κάποιο τρόπο με την Ισπανία (εθνικό πρόγραμμα σταθερότητας).

Μια ματιά στις δημοσιονομικές επιδόσεις των άλλων χωρών δείχνει ότι δύο τουλάχιστον εξ αυτών, δηλαδή η Πορτογαλία και η Ισπανία, τα πήγαν χειρότερα σε σχέση με τους στόχους των προγραμμάτων τους ολόκληρη την περίοδο 2011-2014.

H επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ ήταν υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας το 2008, όταν το γαλλικό δημόσιο έφθασε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τον μεγαλοεπιχειρηματία Μπερνάρ Ταπί μετά από πολύχρονη διαμάχη, καταβάλλοντας 400 εκατ. ευρώ.

Η κ. Λαγκάρντ κατηγορείται ότι επέδειξε αμέλεια που οδήγησε σε κατάχρηση δημόσιου χρήματος, με την ίδια να αρνείται τις κατηγορίες. Βρίσκεται λοιπόν στο Παρίσι για να υπερασπισθεί τον εαυτό της και είναι απασχολημένη με τη δίκη.

Είναι λοιπόν φυσιολογικό να έχει το μυαλό της εκεί και λιγότερο στην Ουάσινγκτον αυτό το διάστημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ενημερώνεται για τα θέματα του Ταμείου.

Κατά τη γνώμη μας, οικονομίες όπως η ελληνική, με χαμηλό επίπεδο παροχής δημόσιων υπηρεσιών, δεν δικαιολογούν υψηλό επίπεδο φόρων ως προς το ΑΕΠ.

Η ελληνική οικονομία  έχει δει τα κρατικά έσοδα -φόροι και ασφαλιστικές εισφορές- ως προς το ΑΕΠ να αυξάνονται κατακόρυφα στα χρόνια της κρίσης.

Πολλοί χρησιμοποιούν τη φράση υπερφορολόγηση, για να χαρακτηρίσουν την κατάσταση. Η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία και οι κατασχέσεις είναι απόρροια αυτής της κατάστασης.

Όμως, οι προβλέψεις για κατάρρευση των φορολογικών εσόδων λόγω υπερφορολόγησης από πολιτικούς και άλλους που είχαν δει το φως της δημοσιότητας το πρώτο εξάμηνο και το καλοκαίρι δεν έχουν επιβεβαιωθεί μέχρι στιγμής.

Αν κανείς διάβαζε μερίδα του Τύπου που αναφερόταν σε σύγκρουση του Βερολίνου με το ΔΝΤ και άλλα τέτοια βαρύγδουπα και δεν είχε εικόνα για τις σχέσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών και του στελέχους του ΔΝΤ, πιθανόν θα τα πίστευε.

Όμως, δεν είναι έτσι.

Οι σχέσεις των γραφειοκρατών της Κομισιόν και του ΔΝΤ δεν είναι πράγματι καλές. Οι κατηγορίες των πρώτων για τις προβλέψεις των δεύτερων που δεν μπορούν να τις δικαιολογήσουν, όπως διατείνονται, είναι ευρύτερα πλέον γνωστές.

Όμως, δεν ισχύει το ίδιο για τις  σχέσεις των Σόιμπλε  και Τόμσεν. Αν ισχύει κάτι, είναι πως ούτε ο κ. Σόιμπλε έχει σε μεγάλη εκτίμηση την Κομισιόν.

Η διανομή 617 εκατ. ευρώ και πλέον στους συνταξιούχους που λαμβάνουν κάτω από 850 ευρώ τον μήνα έχει γίνει αντικείμενο πολιτικών διαξιφισμών στο εσωτερικό και επικρίσεων στο εξωτερικό.

Οι  πολιτικές αντιδράσεις στο εσωτερικό δεν θα έχουν καμία επίπτωση στο οικονομικό γίγνεσθαι. Όμως, η στάση των δανειστών θα μπορούσε να έχει επίπτωση, αν οδηγούσε σε σκλήρυνση της στάσης τους και καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης.

Όμως, τα 617 εκατ. ευρώ που θα μπουν στους λογαριασμούς των συνταξιούχων πριν τα Χριστούγεννα δημιουργούν κάποια νέα δεδομένα. Κι αυτό γιατί ένα σημαντικό κομμάτι θα ξοδευτεί για αγορές, τονώνοντας τις λιανικές πωλήσεις και γενικότερα την κατανάλωση.