Την προηγούμενη εβδομάδα, ο αρμόδιος αναλυτής της SAXO Bank, απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, σε συνέντευξη τύπου, διαπίστωσε πως το προτεινόμενο «κούρεμα» των ελληνικών κρατικών ομολόγων με τη συμμετοχή μόνο των ιδιωτών ομολογιούχων δεν αρκούσε, γιατί απλώς ο στόχος για χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020 θεωρείται ανέφικτος.

Και γιατί θεωρείται ανέφικτος; Μα γιατί βασίζεται στην προϋπόθεση για μέση ετήσια ανάπτυξη 2%, η οποία είναι αδύνατη σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής.

Προς την ίδια κατεύθυνση είναι και η διαπίστωση ενός άλλου επενδυτικού οίκου, της Natixis. Ο γαλλικός οίκος συγκεκριμένα υποστηρίζει πως για να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος θα πρέπει:

α) Από το «κούρεμα» να προκύπτει δείκτης δημόσιου χρέους όχι μεγαλύτερος από 110% (θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη συμμετοχή της ΕΚΤ).

β) Να σημειωθεί μεγάλη μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας, η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο αν είχαμε επιπρόσθετη μείωση της εγχώριας ζήτησης κατά 25%, πέρα από τη μεγάλη συρρίκνωση της ζήτησης που έχει ήδη σημειωθεί!

«Είναι αδύνατον να φανταστούμε πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί πρόσθετη μείωση στην εγχώρια ζήτηση ώστε να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος», υποστηρίζει ο ξένος οίκος.

Ποια είναι η μόνη λύση για τη διάσωση της Ελλάδας, σύμφωνα με τη Natixis: Να μετατραπούν τα δάνεια που αναχρηματοδοτούν το παλαιό χρέος σε επενδύσεις στη χώρα ώστε να δημιουργηθεί ξανά παραγωγή και να υπάρξουν θέσεις εργασίας. Και απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτό δεν είναι -σύμφωνα με τους Γάλλους- η παρέμβαση στο κόστος εργασίας (σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει η τρόικα), αλλά η δημιουργία ενός ελκυστικού φορολογικού συστήματος.

Και δεν είναι μόνο οι δύο αυτοί οίκοι που αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων της συνόδου κορυφής του Οκτωβρίου για τη διάσωση της Ελλάδας. Για τον λόγο αυτόν έχουν ακουστεί πολλές προτάσεις που περιλαμβάνουν από τη συμμετοχή στο «κούρεμα» της ΕΚΤ και των άλλων κεντρικών τραπεζών (ενδεικτικό το άρθρο στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt) έως το «εθελοντικό κούρεμα» και τις απαιτήσεις προς τα κράτη, ή ακόμη τη μείωση του επιτοκίου στα προαναφερθέντα δάνεια, ή τέλος τη μαζική αξιοποίηση εγχώριων περιουσιακών στοιχείων.

Μιλάνε, δηλαδή, για συνδυασμό «κουρέματος» και πακέτου «τύπου Εύρηκα». Θα είναι ένα μακροπρόθεσμο δάνειο με εγγύηση μια σειρά ελληνικά περιουσιακά στοιχεία; Θα είναι κάτι άλλο που θα οδηγήσει σε παρόμοιο αποτέλεσμα; Άγνωστο.

Η ουσία πάντως είναι πως ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν είναι ανάγκη να συμφωνηθεί από τώρα, αλλά θα μπορούσε να περιμένει, καθώς άλλωστε η Ελλάδα δεν προτίθεται να βγει στις αγορές στο άμεσο μέλλον. Από την άλλη, η δική μας πλευρά θα ήθελε να πείσει τις αγορές για τη βιωσιμότητα του χρέους της όσο το δυνατόν νωρίτερα, προκειμένου να προσελκύσει επενδύσεις και να προσπαθήσει την αναδιάταξη της πραγματικής οικονομίας.

Όσο λοιπόν και αν ένα πρόγραμμα «τύπου Εύρηκα» φαίνεται αδύνατον να συμφωνηθεί πριν από τις επικείμενες(;) βουλευτικές εκλογές, κανείς δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να έρθει με παραλλαγή του μετεκλογικά.

Ας μην ξεχνάμε πως πρώτος ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς είχε μιλήσει στο Ζάππειο Ι για ιδιωτικοποιήσεις και για εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας. Ας μην ξεχνάμε επίσης και πως ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης (και βασικός διεκδικητής της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ) Ευάγγελος Βενιζέλος είχε υιοθετήσει τον στόχο για άντληση 50 δισ. ευρώ σε μία τριετία από την πώληση και την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου.

Άρα, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, μια επιθετική πρόταση στο συγκεκριμένο τομέα δεν θα ήταν εκτός γραμμής. Αντίθετα, θα είχε να αντιμετωπίσει δύο κινδύνους: πρώτον, τις αντιδράσεις ενός μεγάλου ποσοστού των Ελλήνων και, δεύτερον, το αν και πόσο θα μπορούσε να προκύψει ένα χαρτοφυλάκιο τόσο μεγάλης αξίας που να είναι ικανό να προσελκύσει κεφάλαια από το εξωτερικό…