του Γιώργου Παπανικολάου

Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε η προχθεσινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με παραβιάσεις του κοινοτικού δικαίου δημοσίων συμβάσεων, εκ μέρους της ΔΕΗ (και του Δημοσίου) κατά το διαγωνισμό ανέγερσης της μονάδας του Λαυρίου.

Αυτή βέβαια ήταν η τελευταία πράξη σε ένα ”δράμα” που κράτησε πολύ καιρό και το οποίο ξεκίνησε έπειτα από καταγγελία, ο συντάκτης της οποίας ζήτησε ανωνυμία. Με αποτέλεσμα να αναφέρεται στα επίσημα έγγραφα απλώς ως ”επιχείρηση που σκόπευε αρχικώς να συμμετάσχει στο διαγωνισμό αλλά τελικά δεν υπέβαλε προσφορά”!

Για το ίδιο βέβαια θέμα, οδηγήθηκαν στα ελληνικά δικαστήρια μέλη του ΔΣ της ΔΕΗ, έπειτα από καταγγελίες του τότε βουλευτή (και σημερινού υπουργού) κ. Εμ. Κεφαλογιάννη, του δημοσιογράφου κ. Δημήτρη Ρίζου (όλως συμπτωματικά κουμπάρος του κ. Δ. Κοπελούζου) αλλά και του στελέχους του ομίλου Κοπελούζου κ. Α. Διαμαντόπουλου (απ’ όπου μάλλον προκύπτει επαρκώς και η ”κατεύθυνση” στην οποία θα πρέπει να αναζητηθεί και ο αρχικώς ”καταγγέλλων”).

Υπήρξε επίσης προδικαστική έρευνα έπτειτα από αυτόβουλη κατάθεση του κ. Γιάννη Παλαιοκρασσά (που τελικά αποπέμφθηκε από τη θέση του προέδρου της ΔΕΗ) και όλη η υπόθεση ”διαφημίστηκε” από μερίδα των ΜΜΕ ως μέγα σκάνδαλο του Μυτιληναίου, της ΜΕΤΚΑ (που είχε αναλάβει το συγκεκριμένο έργο) της διοίκησης Νέζη στη ΔΕΗ κ.λπ. για περίπου… 4 χρόνια!

Ποια ήταν η κατάληξη;

Επί της ουσίας, η τότε διοίκηση της ΔΕΗ αγνόησε τις επιθέσεις και προχώρησε στην ανάθεση. Το έργο ολοκληρώθηκε και λειτουργεί συνεχώς από τον Απρίλιο του 2005, εγκαινιάστηκε δε –παρά τις αντιδράσεις του κ. Παλαιοκρασσά– από τον υπουργό Ανάπτυξης κ. Δημήτρη Σιούφα. Το έργο ευτυχώς προχώρησε.

Στο μεταξύ, βέβαια, τα ελληνικά δικαστήρια απήλλαξαν τα μέλη του ΔΣ της ΔΕΗ απ’ όλες τις κατηγορίες, η προδικαστική έρευνα, μετά την κατάθεση Παλαιοκρασσά, πήγε στο αρχείο αφού κρίθηκε ότι δεν στοιχειοθετεί λόγους περαιτέρω διερεύνησης και μόλις προχθές το ίδιο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απήλλαξε το ελληνικό Δημόσιο απ’ όλες τις κατηγορίες!

Μια ολόκληρη σειρά ανθρώπων κατηγορήθηκε, σύρθηκε στα δικαστήρια, είδαν τα ονόματά τους να σπιλώνονται και ταλαιπωρήθηκαν επί σειρά ετών.

Οι λόγοι όμως για τους οποίους αναφερόμαστε στο θέμα και παρουσιάζουμε αυτή την υπόθεση δεν είναι ανθρωπιστικοί.

Η ”φάμπρικα” παραγωγής σκανδάλων που δουλεύει εδώ και χρόνια… υπερωρίες έχει πολύ μεγάλες αρνητικές συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία της χώρας, ενώ όποιο κόμμα είναι στην αντιπολίτευση σπεύδει να σιγοντάρει το φαινόμενο για λόγους μικροπολιτικούς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Για κάθε διαγωνισμό που έρχεται σε πέρας, παρά τη σκανδαλολογία που σχεδόν πάντα ξεσπάει, υπάρχουν πολλοί άλλοι που είτε τραβάνε επί χρόνια, είτε τελικά... ακυρώνονται.

Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα ο διαγωνισμός για τα τερματικά του ΟΠΑΠ.

Αφού κράτησε περίπου 18 μήνες, αφού παραιτήθηκαν κάμποσα μέλη της τεχνικής επιτροπής κι αφού βεβαίως ”οργίασαν” τα δημοσιεύματα περί επικείμενου σκανδάλου, τελικά έληξε... άγονος.

Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, τα αίτια της ακύρωσης είναι γνωστά. Το περίφημο πολιτικό κόστος που θα είχε η κυβέρνηση από την αναμενόμενη σκανδαλολογία σε περίπτωση κατακύρωσης αυτού του διαγωνισμού, αφού οι ”φωνές” είχαν ξεκινήσει... προκαταβολικά, υπέρ (κυρίως) της Intralot του κ. Κόκκαλη και (δευτερευόντως στην προκειμένη περίπτωση) της Scientific Games που συνεργάζεται με τον κ. Δημήτρη Κοπελούζο!

Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί δεν είναι σκάνδαλο το γεγονός ότι:

α) ο ΟΠΑΠ εξαναγκάστηκε να μην έχει νέο σύγχρονο εξοπλισμό, β) η Ιntralot να έχει ήδη πάρει... 65 εκατ. ευρώ για να συνεχίσει να προσφέρει ”εμβολίμως” τις υπηρεσίες της, ενώ μάλλον θα πάρει ένα ακόμη ποσό αντίστοιχης τάξεως, για να συνεχίσει να τις προσφέρει κατόπιν της αποτυχίας του διαγωνισμού.

Μόνος κερδισμένος αυτής της υπόθεσης ήταν βεβαίως ο κ. Κόκκαλης, ο οποίος είναι αμφίβολο αν θα έβγαζε τόσα χρήματα κέρδος για την εταιρία του στην περίπτωση που… κέρδιζε η Intralot, τον περίφημο αυτό διαγωνισμό! Ο κ. Κοπελούζος μάλλον κέρδισε το ότι… κανένας δεν πήρε τον διαγωνισμό, αφού έτσι δεν μπορεί να είναι δυσαρεστημένοι ότι τον… έχασαν οι συνεταίροι του.

Κι αυτό το παράδειγμα δεν είναι το μοναδικό. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δέχτηκε το πλήγμα της υπόθεσης των ομολόγων, όλοι γνωρίζουν ότι σε θέματα διαγωνισμών η κρατική μηχανή έχει σχεδόν σταματήσει, με το φόβο του ενδεχόμενου πρόωρων εκλογών. Με τον φόβο δηλαδή του ”πολιτικού κόστους” από την … αναπόφευκτη ”σκανδαλολογία”, σε μια κρίσιμη περίοδο.

Όπως όλοι όσοι κινούνται στην αγορά γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση ”προτιμά” να δίνει έργα, προμήθειες και δουλειές σε ξένους παρά σε Έλληνες, διότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι ”φωνές” για σκάνδαλα περιορίζονται ή και εξαλείφονται καθ’ ολοκληρίαν.

Για να επιστρέψουμε όμως στον χώρο της ενέργειας, παράγοντες της αγοράς εκτιμούν ότι στον δρόμο της υπόθεσης του Λαυρίου θα κινηθεί και η υπόθεση της μονάδας στο Αλιβέρι (μειοδότης η ΜΕΤΚΑ), όπου και πάλι (μάλλον όχι εκ... συμπτώσεως) οι αντιδράσεις προέρχονται από τον όμιλο Κοπελούζου που θεωρεί εαυτόν μειοδότη.

Το ερώτημα όμως είναι, αν τελικά αυτή η χώρα θα συνεχίσει να βλέπει μεγάλα έργα να ”τραβούν σε μάκρος” κι ελληνικές επιχειρήσεις να διασύρονται, έως ότου αποφανθεί τελικά το... Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Διότι εκτός των άλλων υπάρχει κι ένα ακόμη σημαντικό θέμα.

Όπως στην ιστορία με το τσομπανόσκυλο και τον λύκο, τα πραγματικά σκάνδαλα (διότι παντού και πάντα υπάρχουν κι αυτά) γίνονται ένα με τα σκάνδαλα-”μαϊμού”, απέναντι σε μια κοινή γνώμη που χωρίς να μπορεί να παρακολουθήσει την ουσία θεμάτων συνήθως εξαιρετικά ”τεχνικών”, παρακολουθεί σχεδόν με… ανοσία και βάζει στον ίδιο κουβά τα πάντα με ένα συμπέρασμα, εξαιρετικά επικίνδυνο.

”Οι πολιτικοί τα παίρνουν και οι επιχειρηματίες τα δίνουν. Όλοι ίδιοι είναι”.

Κατάντια!