του Απόστολου Λακασά (*)

Η άνοδος της τιμής του πετρελαίου σταθερά πάνω από τα 70 δολάρια το βαρέλι έχει οδηγήσει όλους τους οίκους να αναβαθμίσουν ανοδικά τη μέση φετινή τιμή του ”μαύρου χρυσού”. Και υπάρχει και συνέχεια, εάν κρίνουμε από τις προβλέψεις για άνοδο της τιμής στα 100 δολάρια το βαρέλι.

Ειδικότερα, η JP Morgan προέβλεψε ότι το ισχυρό μπλοκ των έξι μεγαλύτερων πετρελαϊκών ομίλων θα έχει κέρδη το δεύτερο τρίμηνο κατά 23% υψηλότερα σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα.

Πρόκειται για μία κερδοφορία που συνεχίζει τις προηγούμενες καλές επιδόσεις των ομίλων και επιβεβαιώνει μία σημαντική αλλαγή στο διεθνές οικονομικό στερέωμα. Δηλαδή, μετά τη δεκαετία του 1990, οπότε και κυριάρχησαν οι κολοσσοί της Νέας Οικονομίας, πλέον οι παραδοσιακοί εκπρόσωποι της Παλαιάς παίρνουν τα σκήπτρα.

Το γεγονός κρίνεται απολύτως φυσιολογικό, καθώς, εκτός από την ισχύ των παραδοσιακών οικονομιών όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, η μεγάλη ανάπτυξη καταγράφεται πλέον στις αναδυόμενες αγορές, όπως αυτές της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας, οι οποίες πυροδοτούν τη ζήτηση σε πετρέλαιο και πρώτες ύλες για να καλύψουν τις αναπτυξιακές τους ανάγκες.

Ήδη πέρυσι στη λίστα του ”Fortune” (περιλαμβάνει τις 500 μεγαλύτερες εταιρείες παγκοσμίως) μεταξύ των 10 πρώτων οι 5 ήταν πετρελαϊκές.

Είναι ενδεικτικό ότι ο μόνος κλάδος που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον ενεργειακό είναι ο χρηματοοικονομικός, που εκπροσωπεί επίσης την ”παραδοσιακή” βιομηχανία. Ενδεικτικά, τα κέρδη της μεγαλύτερης πετρελαϊκής στον κόσμο ExxonMobil αυξήθηκαν το δεύτερο φετινό τρίμηνο κατά 35% σε σχέση με πέρυσι, ενώ ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός όμιλος, ο Royal Dutch Shell, είδε τα κέρδη του να εκτινάσσονται κατά 40% το ίδιο διάστημα. Κατά 40% αυξήθηκαν και τα κέρδη της BP (δεύτερη στη λίστα του ”Fortune”) για το 2005 στην Ευρώπη.

Τα υπερκέρδη έχουν οδηγήσει ορισμένους πολιτικούς στις ΗΠΑ να προτείνουν την εφάπαξ φορολόγηση των εταιριών. Όσο και εάν αυτό είναι δύσκολο (λόγω και της ισχύος των εταιριών στο πολιτικό στερέωμα), κρίνεται απολύτως εύλογο το αίτημα οι εταιρίες να προχωρήσουν σε νέες σημαντικές επενδύσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία τριακονταετία στις ΗΠΑ δεν έχει κατασκευαστεί ούτε ένα διυλιστήριο, τη στιγμή που τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται κατά καιρούς (π.χ. λόγω τυφώνων) οφείλονται σε ελλείψεις στη διύλιση και όχι στην προσφορά.

(*) Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το τ. 437 της εφημερίδας ΜΕΤΟΧΟΣ & ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ (4-8/8/2006).