του Γιώργου Παπανικολάου

Η Credit Agricole φάνηκε καθαρά εδώ και καιρό ότι δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει όσο όσο για να αποκτήσει την Εμπορική. Γι’ αυτό και όταν η τιμή της μετοχής είχε φτάσει σε ύψη που ήταν για πολλούς αδικαιολόγητα, απλώς... ροκάνιζε το χρόνο.

Γνωρίζοντας βέβαια ότι το ποσοστό που ήδη κατέχει, οι υπογεγραμμένες συμφωνίες του 2000, το γεγονός ότι ξέρει εδώ και χρόνια την τράπεζα ”από μέσα”, αλλά και η ύπαρξη συγκεκριμένων θυγατρικών από κοινού με την τράπεζα-στόχο καθιστούσαν δύσκολη την εκδήλωση εναλλακτικών κινήσεων από την πλευρά του Δημοσίου.

Η πρόσφατη πτώση των τιμών στις αγορές αλλά και η μείωση των χρονικών περιθωρίων για ”ελιγμούς”, καθώς πολλά πράγματα στη σχέση της C.A. με την Emporiki αλλάζουν από το 2007, φαίνεται ότι ανάγκασε τους Γάλλους να παίξουν το ”μυστικό χαρτί” τους, στο συγκεκριμένο ”παράθυρο ευκαιρίας”, με μια κίνηση που σίγουρα χρήζει μιας πρώτης προσεγγίσεως ως προς τις αιτίες της εκδήλωσής της.

Δεν είναι λοιπόν το μόνο πλεονέκτημα ότι η γαλλική τράπεζα επέλεξε το χρόνο της αρεσκείας της, κάτι που πιθανότατα δεν αφήνει άλλους ”υποψήφιους” να προετοιμαστούν για ένα διάστημα αρκετών μηνών, έως την ”τελική ευθεία” ενός διαγωνισμού.

Κάνοντας δημόσια προσφορά η Credit Agricole γλιτώνει εν μέρει και από το φαινόμενο των... ”λαγών”, κοινώς από το ενδεχόμενο στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού να υπάρξουν προσφορές (με αιρέσεις, δεσμευτικές ή μη, κυρίως όμως το δεύτερο) τυπικού χαρακτήρα, στόχος των οποίων θα είναι απλώς να ”σηκώσουν” το τίμημα μόνο και μόνο για να πληρώσει περισσότερα ο τελικός αγοραστής, φαινόμενο που έχει παρουσιαστεί στο παρελθόν.

Ακόμη, εξουδετερώνουν πλήρως όσους ενδιαφερόμενους θα επιδίωκαν ένα διαγωνισμό για να αποκτήσουν απλώς το 23%-24% ή έστω το 33% της τράπεζας (οι πωλήσεις μετοχών του Δημοσίου στο πλαίσιο αποκρατικοποιήσεων εξαιρούνται από τον πρόσφατο νόμο για τις δημόσιες προσφορές) πληρώνοντας μικρότερο τίμημα.

Επιπροσθέτως, προσφέροντας μετρητά για όλο το τίμημα (όπως προβλέπει η δημόσια προσφορά) ανεβάζουν τον πήχη σε ύψη μάλλον δύσκολα για οποιοδήποτε ελληνικό τραπεζικό ίδρυμα, αφού το ποσό αγγίζει τα 3,1 δισ. ευρώ!

Σημαίνει αυτό ότι η τράπεζα είναι ήδη... δική τους; Πιθανώς και όχι, αφού το τίμημα θα μπορούσε να θεωρηθεί χαμηλό από κάποιους μετόχους ή ακόμη και από το Δημόσιο (ήδη υπάρχουν πληροφορίες περί αυτού), ενώ δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο αντιπροσφορών ακόμη κι αν αυτές έχουν άλλο χαρακτήρα (π.χ., προσφορά μετοχών και μετρητών στο πλαίσιο μιας συγχώνευσης).

Ωστόσο, εφεξής η όλη διαδικασία θα διεξαχθεί πλήρως ”υπό το φως της δημοσιότητας”, αφού κάθε άλλη πρόταση θα πρέπει να απευθυνθεί δημόσια σε όλους τους μετόχους και με όλες τις λεπτομέρειές της, ενώ και η ίδια η Credit Agricole έχει τη δυνατότητα να κάνει ”ρελάνς” ανάλογα με το τι θα πράξουν οι όποιοι ενδεχόμενοι ”διεκδικητές” και τι το Δημόσιο, που ελέγχει άμεσα και έμμεσα ένα ποσοστό-”κλειδί” για την απόκτηση της τράπεζας.

Σημειώστε δε ότι το διοικητικό συμβούλιο της Emporiki θα πρέπει να λάβει δημόσια θέση ως προς τη συγκεκριμένη δημόσια προσφορά και τις τυχόν εναλλακτικές της, ενώ θέση θα πρέπει να πάρει και το ίδιο το Δημόσιο ως μέτοχος της τράπεζας.

Κι ακόμη, η C.A. έχει στα χέρια της ένα πρόσθετο πλεονέκτημα. Όποιος δώσει ίδια τιμή με την C.A. για την Εmporiki πληρώνει ουσιαστικά περίπου 9% ακριβότερα, αφού η C.A. ήδη διαθέτει το 8,838% της Emporiki, ενώ, από την άλλη, οι ίδιοι οι Γάλλοι μπορούν, αλλά ουδεμία υποχρέωση έχουν, να δώσουν το ποσοστό τους στον όποιο πλειοδότη.

Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι η Credit Agricole έχει στα χέρια της το πλεονέκτημα του ”αιφνιδιασμού” κι ότι εφεξής το παιχνίδι θα παίζεται στο γήπεδο που εκείνη επέλεξε (δημόσια προσφορά) και με το εναρκτήριο λάκτισμα να έχει γίνει στο χρόνο που εκείνη διάλεξε.