Η ώρα του ενεργειακού «κραχ»;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

Όταν ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου -παγκοσμίως- και ταυτόχρονα ο άνθρωπος που διαχειρίζεται τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στην υδρόγειο βγαίνει και λέει ότι το αργό θα πάει στα 250 δολάρια το βαρέλι και πως το φυσικό αέριο θα ακολουθήσει κατά πόδας, το πιθανότερο είναι ότι έτσι θα γίνει.

Τελεία και παύλα.

Υπό το φως των δεδομένων αυτών, ίσως έχει φτάσει η ώρα να ξαναδούμε όσα αντιμετωπίζαμε με δυσπιστία έως τώρα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μοντέλο ανάπτυξης που βασίστηκε στους υδρογονάνθρακες φτάνει στη δύση του.

Βρισκόμαστε σε μία φάση μεταβατική -ασχέτως αν το γνωρίζουμε ή όχι- και το ζητούμενο είναι η διαχείριση αυτής της αλλαγής.

Θα είναι ομαλή και ανώδυνη ή το αντίθετο; Θα «ματώσουμε» ή όχι;

Σήμερα η Ελλάδα παράγει περί το 6% των ενεργειακών αναγκών της από εναλλακτικές πηγές ενέργειας και εκμεταλλεύεται ακόμη μικρότερο ποσοστό.

Για την πραγματοποίηση μίας επένδυσης παραγωγής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές απαιτείται χρονική περίοδος τουλάχιστον 2 - 3 ετών μόνον για την προμήθεια του σχετικού εξοπλισμού. Ασχέτως των όποιων γραφειοκρατικών και λοιπών εμποδίων που μπορούν να επιμηκύνουν αυτό το διάστημα…

Ακόμη και εάν η ΔΕΗ η ίδια ήθελε να κάνει μία σημαντική επένδυση στον τομέα θα έπρεπε να περιμένει αυτό το διάστημα, αφού τόση είναι η διάρκεια της λίστας αναμονής που έχει η διεθνής βιομηχανία παραγωγής του σχετικού εξοπλισμού…

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι επενδύσεις σε εξοπλισμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές δεν είναι ούτε γρήγορες ούτε εύκολες.

Για την αλλαγή αυτής της κατάστασης απαιτούνται τόσο θεσμικές πρωτοβουλίες όσο και παροχή κινήτρων παραγωγής και κατανάλωσης εναλλακτικής ενέργειας, αλλά και θέσπιση αντικινήτρων σε ό,τι αφορά την κατανάλωση ενέργειας που παράγεται από θερμικά μέσα.

Με άλλα λόγια, απαιτούνται θεσμικές παρεμβάσεις πολύ σοβαρότερες από αυτές που το υπουργείο Ανάπτυξης έχει κάνει μέχρι τώρα και υιοθέτηση μέτρων που θα υποβοηθήσουν τη σταδιακή μετάλλαξη της ελληνικής βιομηχανίας παραγωγής ενέργειας στην επόμενη φάση της.

Αν περιμένουμε η μετάβαση από το ένα καθεστώς στο άλλο να γίνει με όρους αγοράς, το ενεργειακό «κραχ» είναι αναπόφευκτο.

Ας μην ξεχνάμε, ο Αλεξέι Μίλερ πετρέλαιο και φυσικό αέριο πουλάει… και γνωρίζει καλά ότι σε 30 ή 40 χρόνια από σήμερα αυτά τα προϊόντα θα τα αγοράζουν μόνον οι χώρες του τότε… τρίτου κόσμου.

Διότι το επίπεδο ανάπτυξης μίας οικονομίας και μίας κοινωνίας θα κρίνεται -κατά μείζονα λόγο- από το είδος της ενέργειας που θα καταναλώνει.

[email protected]