Ο καβγάς για το πάπλωμα και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συζήτηση περί εκλογικών συνεργασιών, προφανώς, έχει νόημα, καθώς αφορά την διακυβέρνηση του τόπου. Επί του παρόντος, όμως, είναι κενή περιεχομένου.

Πρώτον, τα κουκιά μετρήθηκαν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, το 2023 και ο τόπος απέκτησε κυβέρνηση. Αυτήν της ΝΔ. Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ, που ως αξιωματική αντιπολίτευση προβάλλεται ως διεκδικητής της εξουσίας, δημοσκοπικά ακόμη απέχει “χοντρικά” κατά περίπου 10 μονάδες από το πρώτο κόμμα, που παραμένει η ΝΔ.

Ακόμη και αυτή, όμως, απέχει επίσης περίπου δέκα μονάδες από το μερίδιο που είχε εξασφαλίσει στην κάλπη των τελευταίων εκλογών, βάσει του οποίου εξασφάλισε την αυτοδυναμία, χάρις και στο εκλογικό “μπόνους”. Οι διαφορές, δε, στις διάφορες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν είναι κολοσσιαίες.

Με άλλα λόγια, το δεύτερο κόμμα απέχει σε δημοσκοπικό επίπεδο , περίπου 20 ποσοστιαίες μονάδες από την αυτοδυναμία ενώ την ίδια ώρα δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν τίθεται θέμα συνεργασίας του με τη ΝΔ, ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ τους, μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες θεωρητικώς είναι το 2027.

Το πεδίο, δε, στα λοιπά κόμματα της κεντροαριστεράς και της αριστεράς παραμένει ρευστό και ευμετάβλητο, καθώς οι “εκκρεμότητες” παραμένουν... πολλές και βεβαίως, ακόμη, θα ήταν μάλλον αφελές να προεξοφληθεί το ποσοστό που θα λάβουν στην κάλπη, όποτε κι αν αυτή στηθεί..

Σε όλη αυτήν τη συζήτηση, δε, έρχεται να προστεθεί και η πρόβλεψη του νόμου (Ν. 4654 Τεύχος A’ 15/29.01.2020) για το περίφημο “μπόνους” των 40 εδρών το οποίο, θυμίζουμε, όχι μόνον είναι κλιμακωτό και απονέμεται βάσει του ποσοστού ψήφων που εξασφαλίζει το πρώτο κόμμα αλλά δίδεται μόνον σε αυτόνομα κόμματα και όχι σε “συνασπισμούς” κομμάτων.

Με άλλα λόγια, η συζήτηση περί “συμμαχιών” στην κεντροαριστερά θα είχε νόημα μόνον εάν οδηγούσε στη δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος, με καταστατικό και εκλεγμένο αρχηγό, το οποίο θα συμπεριλάμβανε τα όποια σημερινά κόμματα τυχόν αποφάσιζαν να το συγκροτήσουν.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, με την αριστερά ακόμη να “ψάχνεται” η συζήτηση περί “συνεργασιών” είναι εν πολλοίς, να ‘χαμε να λέγαμε…

Αντίθετα, μία συζήτηση επί προγραμματικών βάσεων θα είχε ουσία. Τουλάχιστον έτσι το εκλογικό σώμα θα μπορούσε να διακρίνει εάν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης εκ μέρους της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής, η οποία ας μην ξεχνάμε απέκτησε τη συγκεκριμένη θέση, από “καραμπόλα”, που είπε χθες και μία ψυχή, με την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν θέλουμε να τα λέμε όλα, δε, με τη μορφή που διεξάγεται, η παρούσα συζήτηση υποτιμά όχι μόνον τη νοημοσύνη των πολιτών αλλά καταδεικνύει και τις προτεραιότητες όσων εμπλέκονται σε αυτήν. Επιλέγουν να δώσουν έμφαση σε μία συζήτηση η οποία δεν αφορά στην αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων της καθημερινότητας και εμμένουν στην άγρα κομματικού οφέλους.

Διότι η απλή “καταγγελία” των προβλημάτων, που διατείνονται ότι δημιουργεί η κυβερνητική πολιτική, προφανώς δεν αρκεί για την επίλυσή τους. Για αυτήν απαιτούνται συγκεκριμένες προτάσεις και από αυτές ακόμη δεν βλέπουμε πολλές. Αντίθετα, βλέπουμε την αριστερά και την κεντροαριστερά να ερίζει περί το μέλλον της, ενώ το πραγματικό διακύβευμα εν προκειμένω, είναι το μέλλον των πολιτών.

Έτσι, λοιπόν, ο “καβγάς” είναι μάλλον για το πάπλωμα και λιγότερο για την ουσία και ας μην κρυβόμαστε!