Τα διδάγματα της περιπέτειας Ασαντ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τι κοινό έχουν ο Μπασάρ Αλ Άσαντ και ο Νίκος Δένδιας; Σε πρώτη ανάγνωση ελάχιστα αν όχι τίποτε.

Στην πραγματικότητα όμως, αμφότεροι είναι γνώστες του αξιώματος ότι στο πεδίο οφείλεις να μπορείς να σταθείς και μόνος σου, χωρίς συμμάχους. Εάν δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτόν σου, μας λέγει ο φίλτατος Δένδιας, δεν σε σέβονται.

Ακριβώς εκεί είμαστε, λοιπόν. Σε ό,τι αφορά στον φίλτατο (ή μη) Άσαντ, την ώρα που η Ρωσία είναι “απασχολημένη” στην Ουκρανία και η Τεχεράνη προσπαθεί να “λύσει” τα θέματά της με το Ισραήλ, οι γείτονες των Σύρων, Τούρκοι, βρήκαν την ευκαιρία να αναμετρηθούν με την ιστορία και τα σενάρια που μιλούν για τη δημιουργία κουρδικού κράτους, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει και εδάφη που ανήκουν σήμερα στην Τουρκία.

Έτσι, λοιπόν, οι Τούρκοι γείτονες των Σύρων (και δικοί μας) θυμήθηκαν τα παιδιά τα δικά τους στην περιοχή (λέγε με ISIS) τα βάφτισαν αντάρτες και τα εξόπλισαν, ώστε να αντιμετωπίσουν στο Χαλέπι και όπου αλλού, τις δυνάμεις του Άσαντ και βεβαίως την όποια κουρδική απειλή.

Δίχως κάποιο φαντασιακό άλμα, όταν οι δικοί μας σύμμαχοι είναι “αλλού”, εμείς θα μπορούμε να σταθούμε – μόνοι μας – στο ύψος των περιστάσεων;

Σε μία περίοδο που ο παραδοσιακός “χωροφύλακας” των ελληνοτουρκικών και -κάποτε – της υφηλίου, οι ΗΠΑ, διανύουν περίοδο “κουτσής πάπιας” και αντίστοιχα, όταν οι φίλτατοι Γάλλοι έχουν τις δικές τους σκοτούρες και ίσως δεν είναι ικανοί να αναλώσουν χρόνο και δυνάμεις στην περίφημη υπόθεση, “Ελλάς – Γαλλία Συμμαχία”, η Ελλάδα επί πόσο θα μπορέσει να σταθεί μόνη στο πεδίο;

Εάν οι απαντήσεις στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι “εναντίον” μας, τώρα είναι η ώρα να το ξαναδούμε το έργο. Τόσο των εξοπλισμών, συμπεριλαμβανομένων των κάθε λογής πυρομαχικών, όπως και της γενικότερης οργάνωσής μας επί και εκτός του πεδίου. Όχι το 2030, όπως δρομολογεί ο φίλτατος Δένδιας, όχι του χρόνου αλλά τώρα. Διότι η γειτονιά μας “καίει” και μπορεί να μας τσουρουφλίσει και εμάς.

Έτσι, λοιπόν, όσο δίκιο έχει ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, όταν λέγει πως «η χώρα οφείλει να μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της και μόνη της», μιλώντας στο Forum του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», άλλο τόσο έχουν και εκείνοι που καλούν για επίσπευση της αναδιοργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και των δυνατοτήτων της χώρας να παράγει πολεμικό υλικό.

Και τούτο διότι, όπως λέγει ο καθόλα διορατικός Δένδιας: «δεν είχα και δεν έχω πειστεί ότι η Τουρκία έχει αποστεί των πάγιων επιδιώξεών της. Άρα η Τουρκία διατυπώνει και μάλιστα με διερευνώμενο εύρος, με αυξανόμενο εύρος, τις διεκδικήσεις της απέναντι στη χώρα».

Όσο δε για το “όνειρο” που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, και στις ιδέες περί ενιαίας άμυνας και κοινών συνόρων, αυτό απαντάται τόσο τις θερινές νύκτες όσο και σε εκείνες των λοιπών εποχών. «Η Ευρώπη οφείλει να έχει αμυντικό βραχίονα». Ωστόσο, «καθόλου έτοιμη δεν είναι. Είναι αλλού για αλλού» υποστήριξε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, από το ίδιο βήμα, λέγοντας ότι η δημοσιονομική ορθοδοξία που εκφράζει ένα τμήμα της Ευρώπης δεν συνάδει με την ανάγκη επενδύσεων για την δημιουργία ενός σοβαρού αμυντικού βραχίονα.

Έτσι, λοιπόν, όσο σίγουρος κι αν είναι κανείς ότι την κρίσιμη εκείνη ώρα η Ελλάδα θα βρει συμπαραστάτες και συμμάχους στο πεδίο, είναι απολύτως αναγκαίο να μπορεί να σταθεί εκεί και μόνη της. Αν υπάρξουν και σύμμαχοι να της κάνουν παρέα, δε, χρήσιμο θα είναι…