Στερνή μου γνώση με τα μνημόνια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μία χώρα η οποία υπέστη στη διάρκεια των μνημονιακών της ετών καθίζηση ΑΕΠ της τάξης του 25%, καταγράφοντας έτσι την πλέον σφοδρή ύφεση που έχει γνωρίσει κράτος σε καιρό ειρήνης, οι σημερινές επισημάνσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) υπέρ της δημοσιονομικής πειθαρχίας αλλά κατά της λιτότητας ελάχιστη «παρηγοριά» μπορούν να προσφέρουν.

Όταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, Κομισιόν, ECB, ESM και το ΔΝΤ επέβαλαν ασφυκτική περιοριστική πολιτική με στόχο την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ευταξίας στην Ελλάδα και οι εδώ κυβερνήσεις επέλεγαν για την επίτευξη αυτού του σκοπού τον πλέον «εύκολο» τρόπο, αυτόν της επιβολής οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις και της υπερφορολόγησης, πού ήταν άραγε ο ΟΟΣΑ;

Ακόμη κι έτσι, όμως, οι «Βίβλοι», λευκές ή άλλες, που κατά καιρούς συνέταξε για την πατρίδα μας και οι προτάσεις μεταρρυθμίσεων του δημοσίου καθώς και τομέων της οικονομίας δεν μπορούν να αγνοηθούν. Εάν είχαν πράγματι εφαρμοστεί, ίσως σήμερα η Ελλάδα να μην υπέφερε ακόμη από τον έναν εκ των δύο λόγων που την οδήγησαν στη χρεοκοπία το 2010: το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Αυτό, όμως, είναι μία «άλλη ιστορία».

Οι τωρινές επισημάνσεις του ΟΟΣΑ στο πεδίο της δημοσιονομικής ευταξίας, όπως αυτές διατυπώθηκαν από τον Álvaro Pereira, επικεφαλής οικονομολόγο του διεθνούς Οργανισμού, αν και προτάσσουν την ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας, υπό το φως των πληθωριστικών πιέσεων που ακόμη ελλοχεύουν, τάσσονται ενάντια στην επιστροφή μέτρων λιτότητας για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Αντίθετα, καλούν για περιορισμό των δαπανών και την ενίσχυση των φορολογικών εσόδων μέσω της μεταρρύθμισης των συνταξιοδοτικών συστημάτων αλλά και της αύξησης της έμμεσης φορολογίας και των φόρων περιουσίας ενώ καλούν για κατάργηση των φοροαπαλλαγών.

Στην Ελλάδα, όπου το κύριο βάρος της φορολογίας εισοδήματος φέρει ένα μικρό ποσοστό των φορολογουμένων, όπου η διεύρυνση της φορολογικής βάσης με τη συμπερίληψη της επίσης ευγενούς τάξης των αγροτών «κολλάει» στις πελατειακές σχέσεις και όπου τα μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής εκ μέρους οικονομικών τάξεων, όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες, μέσω της επιβολής «τεκμηρίων» (που και πάλι μόνον οριακά αυξάνουν τα φοροέσοδα), προκαλούν ακόμη αντιδράσεις, πώς ηχούν, άραγε, αυτές οι επισημάνσεις του διεθνούς Οργανισμού;

Όταν ακόμη και η επιβολή POS στα ταξί ή η ανάρτηση σημάτων σε αυτά για την υποχρέωσή τους να φέρουν επιγραφές με τη σήμανση ότι διαθέτουν συσκευές POS είναι ικανές να οδηγήσουν αυτόν τον κλάδο σε απεργίες, πώς είναι δυνατόν έστω και να σκεπτόμαστε το ενδεχόμενο πάταξης της φοροδιαφυγής και αύξησης των φορολογικών εσόδων με αυτόν τον τρόπο;

Παρ’ όλα αυτά, επειδή δεν ζούμε σε «γυάλα» και επειδή συμμεριζόμαστε τα περισσότερα από τα προβλήματα που κατατρέχουν τη λοιπή υφήλιο, η ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας που προτάσσει ο ΟΟΣΑ υπό το φως των οικονομικών επιπτώσεων που συνοδεύουν τη γήρανση του πληθυσμού, την κλιματική αλλαγή, την αύξηση των αμυντικών δαπανών και τις υψηλότερες επιβαρύνσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους, οφείλουμε να τείνουμε ευήκοον ους σε αυτές του τις επισημάνσεις.

Για την ακρίβεια, αυτά τα προβλήματα τα οποία αφορούν σχεδόν το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών υφίστανται ένα προς ένα και στην πατρίδα μας, δίχως ακόμη να έχουν βρει λύσεις.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η τελευταία συνεισφορά αυτού του διεθνούς Οργανισμού δεν πρέπει να συντροφεύσει τις παλαιότερες προτροπές του για μεταρρυθμίσεις οι οποίες θάφτηκαν σε κάποιο υπουργικό συρτάρι. Θα συνιστούσε ακόμη μία χαμένη ευκαιρία.