Η εξωτερική πολιτική και οι γραμμές Δένδια και Γεραπετρίτη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε συνιστούν διαπραγματευτικό ελιγμό ενόψει ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων, είτε μία γνήσια απόκλιση πολιτικής εκ μέρους δύο εκ των κορυφαίων υπουργών της παρούσας κυβέρνησης, οι διαφορές προσέγγισης μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη και του προκατόχου της θέσης του και νυν υπουργού Άμυνας Ν. Δένδια ως προς τον διάλογο με τη γείτονα είναι πρόδηλες. Δυνητικά, δε, σηματοδοτούν πολλά τόσο γι' αυτό το μείζον εθνικό θέμα όσο και για την ελληνική πολιτική σκηνή.

Μία ημέρα μετά το διττό πλην απολύτως κάθετο μήνυμα που απηύθυνε από την ακριτική Μεγίστη προς το εσωτερικό αλλά και το διεθνές ακροατήριο ο κ. Δένδιας, ως προς το Καστελόριζο, τη γεωπολιτική του σημασία και την αποφασιστικότητα της χώρας μας να προασπίσει την κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ο κ. Γεραπετρίτης εκτίμησε την παρούσα συγκυρία ως πρόσφορη «για να διασφαλιστεί μακρά ειρήνη στην περιοχή μας».

Για την ακρίβεια, υποστήριξε ότι «στη συγκυρία αυτή, θεωρώ ότι υφίσταται, πράγματι, ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε να διασφαλιστεί μακρά ειρήνη στην περιοχή μας» και πρόσθεσε: «Η απόφαση ότι είναι ώριμες οι συνθήκες ώστε να εξουσιοδοτηθούν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών να εξετάσουν αν υπάρχει περιθώριο εξεύρεσης κοινά αποδεκτής λύσης εναπόκειται στους ηγέτες των δύο χωρών».

Με άλλα λόγια, την ίδια ώρα που μία νέα συνάντηση μεταξύ του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του Τούρκου προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν είναι προ των πυλών, ο μεν υπουργός Άμυνας υπενθυμίζει ότι «... η Ελλάδα επιβάλλεται από το ισχύον Σύνταγμά της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της Πατρίδας μας, όπως αυτά καθορίζονται από το Δίκαιο της Θάλασσας...», ο δε υπουργός των Εξωτερικών, απευθυνόμενος προς την αντιπολίτευση, ότι… «ο λαϊκισμός στα εθνικά θέματα είναι ολέθριος».

Πρόκειται για γεγονότα άσχετα μεταξύ τους ή υφίστανται λόγοι για τους οποίους εντοπίζεται σαφής διαφορά ρητορικής μεταξύ των δύο ανδρών;

Γιατί άραγε κρίνει σκόπιμο ο κ. Δένδιας να αναφερθεί στον κομβικό ρόλο που διαδραματίζει το Καστελόριζο για την ελληνική ΑΟΖ, τονίζοντας ότι «οιαδήποτε προσπάθεια διαχωρισμού από τα Δωδεκάνησα, λόγω της εγγύτητας στις τουρκικές ακτές, οποιαδήποτε απομονωμένη αντιμετώπιση του Καστελόριζου, εκτός πλαισίου των διεθνών συμβάσεων και της νομολογίας της Χάγης, συνιστά έωλο και αυταπόρριπτο ισχυρισμό»;

Κυριότερα, γιατί κρίνει σκόπιμο να κάνει λόγο για τον κίνδυνο να δημιουργηθεί ένα «νομικό παράδοξο», εάν η Ελλάδα ανεχτεί οποιαδήποτε αυθαιρεσία ως προς το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, σχετικά με το Καστελόριζο;

Κρίνει, άραγε, ο υπουργός Άμυνας, ότι η Ελλάδα θα μπορούσε, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, να ανεχθεί αποκλίσεις αυτού του είδους από το διεθνές δίκαιο και τι τον ωθεί σε αυτή την εκτίμηση;

Αντίστοιχα, ακόμη και υπό το φως της εσωστρέφειας η οποία κατατρέχει την αξιωματική αντιπολίτευση -αναφορικά με την οποία μιλούσε-, γιατί κρίνει σκόπιμο ο κ. Γεραπετρίτης να θυμίσει ότι «... Ο λαϊκισμός στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα είναι επικίνδυνος, στα εθνικά θέματα είναι ολέθριος», όταν υπό το βάρος και των εσωκομματικών του εξελίξεων η κριτική που ασκεί προς την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, εσχάτως έχει ατονίσει και δη στα εθνικά θέματα;

Εντέλει, τι ακριβώς εξυφαίνεται ενόψει της συνάντησης Μητσοτάκη - Ερντογάν και πώς εκτιμά το ΥΠΕΞ ότι όντως υφίσταται «παράθυρο ευκαιρίας» για μακρά ειρήνη στην περιοχή, όταν εμφανίζονται αμετακίνητες οι δύο πλευρές από τις θέσεις τους;

Μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς;