Διπλωματία πίσω από τις κουίντες στα ελληνοτουρκικά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είναι παλαιά αρχή, που υφίσταται ακόμη: στην πολιτική ό,τι δεν διαψεύδεται, ισχύει.

Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι -μηδέποτε διαψευσθέντες- ισχυρισμοί Ερντογάν περί συνεννοήσεως με τον Έλληνα πρωθυπουργό για την αποφυγή εκατέρωθεν προκλητικών δηλώσεων κατά την παρουσία αμφοτέρων στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου δεν ευσταθούν, η διατύπωσή τους και μόνον αρκεί ως πιστοποίηση της ύπαρξης διπλωματίας πίσω από τις κουίντες μεταξύ των δύο ανδρών.

Για την ακρίβεια, πόσα από όσα συζητήθηκαν κατά τις επανειλημμένες συναντήσεις τους έχουν γίνει έως τώρα γνωστά και πόσα μέλλει να γίνουν πράξη κατά το επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο αυτής της διαφαινόμενης διπλωματίας του παρασκηνίου;

Εντέλει, εάν όντως η υιοθέτηση ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής, έναντι της «ακινησίας» που χαρακτήρισε το μεγαλύτερο τμήμα της Μεταπολίτευσης στο Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά είναι προτιμότερη, καθώς «απορρίπτουμε το χρεοκοπημένο δόγμα ότι η ακινησία παράγει κίνηση», όπως είπε από τη Μεγαλόνησο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε, κατά πάσα βεβαιότητα θα όφειλε να διέπεται από μεγαλύτερη διαφάνεια.

Στην πατρίδα μας δεν υφίσταται ένα όργανο αντίστοιχου επιπέδου και συγκρότησης με το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας που διαθέτουν άλλες χώρες της Δύσης και σαφώς το ΚΥΣΕΑ, ακόμη και υπό τη μετά το 2019 εκδοχή του, όπως τροποποιήθηκε από την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν ισοδυναμεί με ένα όργανο αυτού του χαρακτήρα.

Με άλλα λόγια, υπό τις παρούσες θεσμικές συνθήκες, δεν είναι δυνατή η συνεύρεση εκπροσώπων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης από κοινού με εκπροσώπους της άμυνας και της διπλωματίας ή ακόμη και πρώην πρωθυπουργούς, για την από κοινού εξέταση θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, με στόχο την κατά το δυνατόν πληρέστερη διαμόρφωση γνώμης από την εκάστοτε κυβέρνηση και τη λήψη αποφάσεων από αυτήν. Όπως αντίστοιχα, δεν είναι δυνατή η ενημέρωση του πολιτικού κόσμου της χώρας επ’ αυτών των θεμάτων, στον βαθμό που θα επέτρεπε η ύπαρξη ενός τέτοιου θεσμικού οργάνου.

Αυτό το γεγονός, όμως, συνιστά ένα δημοκρατικό έλλειμμα για τον τόπο μας, το οποίο έρχεται σαφώς στην επιφάνεια, οσάκις η εκάστοτε κυβέρνηση κρίνει ότι ήρθε ο καιρός για ενεργητική πολιτική, δίχως όμως να φροντίζει για την εις βάθος ενημέρωση τουλάχιστον των κυριότερων εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου περί των στόχων αυτής της πολιτικής.

Δίχως να φροντίζει, καν, για την επίσημη ενημέρωση πρώην πρωθυπουργών που προέρχονται από τις τάξεις της και οι οποίοι έκριναν σκόπιμο να διατυπώσουν δημοσίως τις ενστάσεις τους πρόσφατα στην ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα ως προς την πληροφόρηση που έχουν λάβει περί αυτής.

Έτσι, λοιπόν, για να μην «ψαχνόμαστε» όλοι όποτε ακούμε τον Ερντογάν να υποστηρίζει ότι ο Έλληνας υπουργός Άμυνας δεν ήταν ενήμερος ως προς το περιεχόμενο των όποιων συνεννοήσεών του με τον Έλληνα πρωθυπουργό, ίσως θα ήταν χρήσιμο να υπήρχε ένας μεγαλύτερος βαθμός διαφάνειας στην ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική, ιδίως τώρα που το δόγμα Μολυβιάτη είναι παρελθόν.

Ακόμη κι αν το «επιτελικό κράτος» του Μαξίμου κρίνει ότι δεν επιθυμεί να υιοθετήσει ένα πιο διευρυμένο μοντέλο «Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας», ώστε η διαδικασία της ενημέρωσης να συνδυάζεται και με εκείνην της διαβούλευσης, σαφώς έχει φθάσει η ώρα της μεγαλύτερης διαφάνειας ως προς την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική.

Εντέλει, ώστε να γνωρίζουμε κάπως καλύτερα προς τα πού πλέουμε και τι θα μας κοστίσει η άφιξη σε αυτόν τον προορισμό.