Φοβού τους Τούρκους και δώρα φέροντας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος, δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου και δη του φιλοκυβερνητικού (Milliyet) άφησαν ανοικτό το ενδεχόμενο επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, η οποία είναι κλειστή για περισσότερα από 50 χρόνια.

Αυτή την εξέλιξη ακολούθησε η ένθερμη υποστήριξη που παρείχε η Τουρκία στο ελληνικό αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, ενώπιον της Διακυβερνητικής Επιτροπής της Unesco, που έγινε στο Παρίσι. Η Τουρκία, δια στόματος της εκπροσώπου της, Ζεϊνέπ Μποζ, αμφισβήτησε τη νομιμότητα της πράξης του Έλγιν, λέγοντας ότι «δεν είναι σε γνώση μας η ύπαρξη εγγράφου που να νομιμοποιεί αυτή την αγορά», θέτοντας έτσι εν αμφιβόλω ένα από τα βασικότερα βρετανικά επιχειρήματα για τη διατήρηση των Μαρμάρων στο Βρετανικό Μουσείο.

Ως κορωνίδα δε αυτής της «επίθεσης φιλίας» σημειώνεται η αλληλοϋποστήριξη που παρέχουν Τουρκία και Ελλάδα στους εκατέρωθεν υποψηφίους τους για θέσεις στον ΟΑΣΕ.

Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών, Γιώργος Γεραπετρίτης και Χακάν Φιντάν, απηύθυναν κοινή επιστολή στον ΟΑΣΕ δηλώνοντας ότι η Ελλάδα υποστηρίζει για τη θέση του γ.γ. του ΟΑΣΕ τον Τούρκο πρέσβη και πρώην υφυπουργό Εξωτερικών Φεριντούν Σινιρίογλου και την υποψηφιότητα της Μάνιας Τελαλιάν για τη θέση της Διευθύντριας του Γραφείου Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΑΣΕ.

Εξέλιξη η οποία καθίσταται ακόμη πιο «ενδιαφέρουσα» υπό το φως της έως τώρα δραστηριότητας του κ. Σινιρίογλου απέναντι στην Ελλάδα, καθώς η υπογραφή του βρίσκεται σε σειρά επιστολών προς τον ΟΗΕ αναφορικά με την κυριαρχία της χώρας μας στη διαβόητη «γαλάζια πατρίδα», σε υποτιθέμενες «γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο» ή ακόμη και σε αιτήματα αποστρατικοποίησης νησιών του Αν. Αιγαίου και των Δωδεκανήσων. 

Προς τι, λοιπόν, η παροχή αυτής της στήριξης, εκ μέρους της Τουρκίας στη χώρα μας αλλά και τανάπαλιν; Είναι το απότοκο της «ελληνο-τουρκικής προσέγγισης» και της «Διακήρυξης των Αθηνών»;

Εάν όντως συνιστά εξέλιξη αυτού του είδους, τότε προς τι η πρόσφατη μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τέμενος, μόλις λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Άγκυρα; Εάν είναι έτσι, τότε προς τι η ένταξη του ανυπόστατου τουρκικού ιδεολογήματος της «γαλάζιας πατρίδας» στη διδακτέα ύλη των εκεί σχολείων; Προς τι η, μόλις πρόσφατη, αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και στα Δωδεκάνησα, επ’ αφορμή της πρόθεσης δημιουργίας θαλάσσιων πάρκων που εξέφρασε η χώρα μας;

Εντέλει, προς τι η διατήρηση εκ μέρους της Τουρκίας του διαβόητου casus belli κατά της Ελλάδος, σε περίπτωση που αυτή επιλέξει να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της, βάσει του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας, να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέραν των 6 ναυτικών μιλίων όπου αυτά στέκουν σήμερα, στο Αιγαίο;

Υπό το φως, λοιπόν, όλων αυτών, οφείλουμε να κρατάμε μικρό καλάθι με τη γείτονα και κυρίως να μην τρέφουμε αυταπάτες περί του ενδεχομένου αποχώρησής της από τις αναθεωρητικές και επεκτατικές βλέψεις που τρέφει εδώ και καιρό.

Υπό την παρούσα γεωστρατηγική και γεωπολιτική συγκυρία, είναι ενδεχομένως χρήσιμο για τη γείτονα να υποδύεται τη φίλη και σύμμαχο χώρα, απέναντι στην Ελλάδα, ώστε να προωθήσει τον εκσυγχρονισμό της πολεμικής της αεροπορίας μέσω των ΗΠΑ ή για όποιον άλλο λόγο, όμως η Τουρκία έχει δώσει δείγμα γραφής εδώ και δεκαετίες και αυτό δεν μπορεί να παραγραφεί.

Τουλάχιστον, όχι ευχερώς και πάντως, όχι πρόωρα.