Το επικίνδυνο αφήγημα της «γαλάζιας πατρίδας»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το να γαλουχείς μικρά παιδιά με ιδεολογήματα όπως αυτό της «γαλάζιας πατρίδας» δεν αφορά μόνο στον αναθεωρητισμό του σήμερα. Αφορά, κυριότερα, στην επεκτατικότητα του αύριο και στη συνειδητή καλλιέργεια έχθρας για τον γείτονα.

Η απόφαση της Τουρκίας να ενσωματώσει τελικώς και παρά τις αντιδράσεις της Αθήνας το ανυπόστατο ιδεολόγημα της «γαλάζιας πατρίδας» στη διδακτέα σχολική ύλη συνιστά την προσήκουσα απάντηση σε όσους τυχόν έτρεφαν την πλάνη ότι η γείτονα προβάλλει το εφεύρημα του ναυάρχου ε.α. Τζιχάτ Γιαϊτζί ως «διαπραγματευτικό χαρτί» στις όποιες συνομιλίες είχε με την Αθήνα.

Ακριβώς το αντίθετο.

Η Τουρκία επιχειρεί δι’ αυτού του τρόπου να ενσωματώσει στην κουλτούρα της νέας γενιάς της και άρα να «νομιμοποιήσει» στην κοινή συνείδηση, την άκρατη επεκτατικότητα που χαρακτηρίζει την εξωτερική της πολιτική.

Καταδεικνύει, με άλλα λόγια, ότι η αναθεωρητική της στάση αφορά ένα γενικευμένο και μεγαλεπήβολο σχεδιασμό επέκτασής της στον γεωγραφικό χώρο που η ίδια κρίνει ότι της αρμόζει και «δικαιούται». Δεν βασίζεται ούτε σε σαθρά επιχειρήματα περί μήκους ακτογραμμής που πρόβαλλε έως τώρα προωθώντας τις όποιες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο, ούτε στο γκριζάρισμα θαλάσσιων ζωνών μεταξύ των παραλίων της Μικράς Ασίας και των ανατολικών ελληνικών νησιών. Αφορά το πλήρες εύρος των διεκδικήσεών της, όπως αυτές καταγράφονται στους χάρτες του Γιαϊτζί. Το μισό Αιγαίο και σχεδόν ολόκληρη την Αν. Μεσόγειο.

Διεκδικήσεις οι οποίες συμπεριλαμβάνουν, φυσικά, και σειρά ελληνικών νησιών, την κυριαρχία μας επί των οποίων εξακολουθητικά αμφισβητεί.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, από τις συνεχείς και κατάφωρες παραβιάσεις της «Διακήρυξης των Αθηνών», όπως ήταν η μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τέμενος, η εξαγγελία περί δημιουργίας θαλάσσιων πάρκων ως ευθεία αμφισβήτηση του δικαιώματος της Αθήνας να χαράξει αντίστοιχα πάρκα και η ενσωμάτωση του ανυπόστατου ιδεολογήματος της «γαλάζιας πατρίδας» στη διδακτέα ύλη των τουρκικών σχολείων, η τελευταία είναι αυτή που χτίζει τον δρόμο για το μέλλον της τουρκικής επεκτατικότητας.

Η χείρα φιλίας που έτεινε η χώρα μας προς τη γείτονα το τελευταίο διάστημα και οδήγησε στη σύναψη αυτής της διακήρυξης «Φιλίας και Καλής Γειτονίας», όπως τιτλοφορείται, μεταξύ των δύο κρατών, παρά τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του “casus belli”, εξυπηρέτησε άριστα την προσπάθεια της Άγκυρας να άρει τις όποιες αμερικανικές επιφυλάξεις για τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση της Πολεμικής της Αεροπορίας.

Παρείχε, δε, και στη χώρα μας, μία περίοδο αποκλιμάκωσης της έντασης στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο, χρήσιμη για πολλούς και προφανείς λόγους, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως του επανεξοπλισμού των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ας μην τρέφουμε, όμως, αυταπάτες.

Η Τουρκία όχι μόνον διατηρεί στο ακέραιο τις επεκτατικές της διαθέσεις απέναντι στην Ελλάδα αλλά χτίζει κατά τρόπο σταθερό και μεθοδικό το οικοδόμημα επί του οποίου θα βασίσει την υλοποίησή τους. Όταν διδάσκεις τα παιδιά σου ότι το κτήμα του γείτονα τους ανήκει, στρώνεις τον δρόμο για τη στάση τους στο μέλλον.

Η απάντηση δε σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία. Να συνομιλήσουμε με τη γείτονα στη μόνη γλώσσα την οποία αντιλαμβάνεται. Αυτήν της ισχύος.

Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλει να εργαστεί η χώρα μας, είτε διαμέσου των Ευρωπαίων εταίρων της είτε αυτόνομα. Παραδείγματα προς μίμηση υπάρχουν στη γειτονιά μας και οφείλουμε να αντλήσουμε τα κατάλληλα διδάγματα από αυτά.