Στρώνουν τον δρόμο στην ακροδεξιά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

«Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», μας είπε χθες, με δικά της λόγια, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Στην ελληνική πολιτική σκηνή, ωστόσο, ελάχιστοι είναι εκείνοι που την «άκουσαν».

Τουλάχιστον αυτό συνάγεται από την εικόνα που εμφανίζει σήμερα η κεντροαριστερά, ορισμένα τμήματα της οποίας δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται κάπου κοντά στη διάλυση και άλλα με έντονους…  πονοκεφάλους.

Δεξιότερα, δε, στην κεντροδεξιά και την παραδοσιακή δεξιά, η εικόνα δεν είναι θεαματικά καλύτερη. Κάτι η υπόθεση της «ισότητας στον γάμο», κάτι η αντιπαράθεση με την Εκκλησία, κάτι η μετατόπιση στο κέντρο ενός κόμματος που παραδοσιακά έστεκε δεξιότερα αυτού, η Νέα Δημοκρατία έχει κατορθώσει να αποξενώσει ένα σημαντικό κομμάτι της βάσης της, γεγονός που καταγράφεται εσχάτως και στις δημοσκοπήσεις.

Με αυτά και με αυτά, όμως, αλλά και με την ακρίβεια στα τρόφιμα να συνεχίζει να καλπάζει, με την εγκληματικότητα να βρίσκεται σε έξαρση και με την καθημερινότητα των πολιτών να παραμένει βαριά και ομιχλώδης, το αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου δεν θα έπρεπε να μας εκπλήξει.

Όταν ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας βλέπει ότι η κυβέρνηση προχωρά στη θέσπιση «απογευματινών χειρουργείων», το κόστος των οποίων μπορεί να φτάσει έως και τις 2.000 ευρώ ενώ η αναμονή για ένα πρωινό  χειρουργείο στο ΕΣΥ μπορεί να φθάσει έως και τα δύο χρόνια και ότι ανοίγει ο δρόμος για ιδιωτικά πανεπιστήμια ενώ η κατάσταση στα δημόσια παραμένει, αν μη τι άλλο, προβληματική, τότε οφείλουμε να μην εκπλαγούμε με τις επιλογές του στην κάλπη της 9ης Ιουνίου.

Διότι, ας μη γελιόμαστε, ο πολίτης, ο κάθε συνεπής φορολογούμενος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος και κάθε άλλος που καταβάλλει στα δημόσια ταμεία όσα όντως του αναλογούν, δεν μπορεί να μη βλέπει την απουσία ανταποδοτικότητας και το πλεόνασμα αναποτελεσματικότητας που εξακολουθεί να παρουσιάζει η λειτουργία του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να μη βλέπει ότι τα λεφτά του δεν πιάνουν τόπο και να διεκδικεί, άρα, αν μη τι άλλο, καλύτερη διαχείριση του υστερήματός του.

Όταν, δε, έχει την εμπειρία της διακυβέρνησης από όσους κράτησαν το τιμόνι του τόπου τα τελευταία χρόνια, ένθεν και ένθεν του πολιτικού κέντρου, μία «φυγή» προς τα άκρα, ιδίως κατά τις ευρωεκλογές, κατά τις οποίες παραδοσιακά η ψήφος θεωρείται ως «χαλαρή», θα όφειλε να μην εκπλήξει. Έστω δίκην «μηνύματος» προς όσους εκ του πολιτικού κόσμου της χώρας έχουν τη διάθεση να ακούσουν.

Ας μας είπε η φιλτάτη κα Μέτσολα για τη σημασία της ψήφου της 9ης Ιουνίου και για το γεγονός ότι τα πρόσωπα που θα επιλέξουμε «θα διαμορφώσουν πολιτικές και θα υιοθετήσουν νομοθεσίες που επηρεάζουν όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη». Αυτό που θα μείνει από τη συγκεκριμένη κάλπη θα είναι το μήνυμα του εκλογικού σώματος προς την κυβέρνηση και βεβαίως προς τον λοιπό πολιτικό κόσμο της χώρας.

Σε όλη την Ευρώπη, ήδη το βλέπουμε, υπάρχει μία άνοδος της ακροδεξιάς ψήφου. Σε κάποιο βαθμό είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε το ίδιο και στην Ελλάδα στις τελευταίες εθνικές βουλευτικές εκλογές.

Είναι ανάγκη να το δούμε και στις επικείμενες ευρωεκλογές;