Ο Ανδρουλάκης και η… «σωστή κυβέρνηση»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στο «δια ταύτα» των εκλογών, το μόνο που έχει σημασία είναι τα «κουκιά» και οι έδρες που θα λάβουν τα κόμματα. Βάσει αυτών θα καθοριστούν οι πιθανότητες του κάθε κόμματος, που θα διαβεί το εκλογικό κατώφλι του 3%, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή να αποτελέσει τμήμα μίας κυβέρνησης συνεργασίας ή, τέλος, να παραμείνει στα έδρανα της αντιπολίτευσης...

Σε όλους όσοι μετέχουν σήμερα στα πολιτικά πράγματα της χώρας, τούτα είναι δεδομένα και μη αμφισβητήσιμα. Σε όλους, πλην, ενδεχομένως, του φίλτατου κ. Ν. Ανδρουλάκη, προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Διότι πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η άρνησή του «να βάλει νερό στο κρασί του» προκειμένου να υπάρξουν κυβερνητικές συνεργασίες την επομένη των εκλογών;

«Εγώ δεν πρόκειται να βάλω κανένα νερό στο κρασί μου, γιατί το κρασί μου δεν είναι ξινό, όπως είναι των δύο που έχουν κριθεί 4,5 χρόνια ο ένας και 4 ο άλλος. Έχει ξινίσει το κρασί τους. Είναι το κρασί (σ.σ.) που οδηγεί μία χώρα να είναι πραγματικά βουτηγμένη στο χθες και στην ανυποληψία, όταν μπορεί να γίνει μία χώρα ισχυρή που ο λαός της θα ζει με ευημερία, αξιοπρέπεια και προοπτική», υποστήριξε χθες ο κ. Ανδρουλάκης, μιλώντας στο «Ράδιο Θεσσαλονίκη».

Ταυτόχρονα, τη στιγμή κατά την οποία εμμένει στην απόρριψη των επικεφαλής των δύο ισχυρότερων από πλευράς εκλογικού ερείσματος πολιτικών κομμάτων της χώρας, από πού αντλεί τη βεβαιότητά του ότι μετά τις επόμενες εκλογές «η Ελλάδα θα έχει κυβέρνηση»; Εάν ο ίδιος, ως επικεφαλής του τρίτου από πλευράς ισχύος κόμματος, δεν είναι πρόθυμος να συνεργαστεί με τους Μητσοτάκη και Τσίπρα, από πού αντλείται αυτή η βεβαιότητα; 

Προαναγγέλλει, άραγε, ενδεχόμενη συνεργασία του με τα κόμματα της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι με τους επικεφαλής τους και εάν ναι, τότε τι σημαίνει αυτό για τον βαθμό σεβασμού που τρέφει στη λαϊκή ετυμηγορία; Κρίνει ότι ο ίδιος «γνωρίζει καλύτερα» από ό,τι το εκλογικό σώμα;

Τέλος, πώς είναι τόσο βέβαιος ότι διαμέσου των προϋποθέσεων που ήδη θέτει, πριν καν φθάσουμε στις κάλπες, δεν τίθεται ήδη ζήτημα ακυβερνησίας, τουλάχιστον κατά την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, με το σύστημα της απλής αναλογικής;

Διότι με αυτό ισοδυναμεί η χθεσινή του αφοριστική τοποθέτηση: «Ας αφήσει ο κ. Μητσοτάκης τους φόβους περί ακυβερνησίας. Η Ελλάδα θα έχει κυβέρνηση. Το θέμα είναι να έχει τη σωστή κυβέρνηση».

Κατά τον ίδιο, «το ζήτημα είναι τι κυβέρνηση θα είναι. Θα είναι μία κυβέρνηση που θα κάνει κουμάντο ο κολλητός του Τσίπρα, ο Παππάς, που τον καταδικάζει το ειδικό δικαστήριο και τον βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στα ψηφοδέλτια; Σαν να λέει, έχω γραμμένη τη δικαιοσύνη, στον ανώτατο βαθμό, στα παλιά μου τα παπούτσια; Αυτή είναι η νέα κουλτούρα; Ή ο κ. Μητσοτάκης που είχε έναν ανιψιό "αντ' αυτού" στις υποκλοπές, στις υπογραφές των υπουργείων, όποιος ήθελε, έπρεπε να βρει τον Δημητριάδη;».

Όπως υποστηρίζει, δε, «εγώ εκπροσωπώ μία αλλαγή που έχει τον άνθρωπο και τον πολίτη στο επίκεντρο». Ενδεχομένως να έχει δίκιο. Το ζήτημα όμως είναι ότι την επομένη των εκλογών τούς συνομιλητές του -όποιοι κι αν είναι αυτοί- δεν θα τους καθορίσει ο ίδιος, αλλά το εκλογικό σώμα.

Το δε ζήτημα τότε θα είναι εάν θα μπορεί να συνομιλήσει μαζί τους ή εάν θα έχει κόψει τις διαθέσιμες... γέφυρες.