Τα μηνύματα μιας κηδείας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο ύστατος αποχαιρετισμός προς τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο χθες από τη Μητρόπολη Αθηνών και ο ενταφιασμός του στους βασιλικούς τάφους στο Τατόι, παρουσία της οικογενείας του, εστεμμένων, πολιτικών και άλλων, υπήρξε πλήρης μηνυμάτων προς όσους είναι διατεθειμένοι να τα λάβουν.

Πέραν της αμιγώς ανθρώπινης διάστασης, που συνοδεύει την εκπνοή της τελευταίας ανάσας ενός ανθρώπου, στην οικογένειά του και σε όσους τον νιώθουν κοντά τους, η ύστατη διαδρομή του Κωνσταντίνου κατέδειξε, για πολλοστή φορά, αυτό που και ο ίδιος ουδέποτε αμφισβήτησε από το δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου 1974. Το πολιτειακό έχει κριθεί και η Βασιλεία αποτελεί παρελθόν για την Ελλάδα. Αποτελεί συνάμα, όμως, και τμήμα της Ιστορίας της. Κάτι το οποίο πολλοί εμφανίζονται πρόθυμοι να αγνοήσουν.

Τους το υπενθύμισε χθες το πλήθος του κόσμου που συνέρρευσε για τον ύστατο αποχαιρετισμό στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης, τους το υπενθύμισαν τα πολιτικά πρόσωπα που παρέστησαν στην Εξόδιο Ακολουθία, τους το υπενθύμισαν και οι «γαλαζοαίματοι» που ήρθαν στην πατρίδα μας για το τελευταίο «αντίο» στον Κωνσταντίνο.

Διότι, εντέλει, συνιστά προφανή επιλογή να αγνοηθεί ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος υπήρξε κάποτε αρχηγός του ελληνικού κράτους, των Ενόπλων Δυνάμεων και Ολυμπιονίκης και να μην τελεστεί η κηδεία του δημοσία δαπάνη και με τις δέουσες τιμές. Μία επιλογή, η οποία υποδεικνύει μόνον έλλειμμα εμπιστοσύνης προς την ισχύ των, ακλόνητων κατά τα λοιπά, θεσμών στην Ελλάδα και υπογραμμίζει την απουσία αυτοπεποίθησης που οφείλει να χαρακτηρίζει τις σύγχρονες δημοκρατίες.  

Ταυτόχρονα, η χθεσινή κηδεία έφερε εκ νέου στην επιφάνεια την εσωτερική διαπάλη που ακόμη κατατρέχει την κυβερνώσα παράταξη, η οποία ενίοτε «αγκαλιάζει» περισσότερους από όσους πραγματικά χωράει η αγκαλιά της, αρνούμενη τις «ρίζες» της και διεκδικώντας εδάφη που παραδοσιακά απεμπολούσε.  Όμως, τα έχουν αυτά τα κόμματα εξουσίας.

Όπως επίσης, καταδεικνύει, δίχως να υπήρχε ανάγκη επιβεβαίωσης, ότι η αντίπερα όχθη του πολιτικού φάσματος παραμένει στενά προσκολλημένη σε άλλες εποχές.

«Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε την ατυχία να πεθάνει σε προεκλογική περίοδο», εκτίμησε δημοσίως μία ψυχή, του μεσαίου χώρου, πρόσφατα, και είχε δίκιο. Να προσθέσουμε ότι είχε την ατυχία να πεθάνει σε μία χώρα η οποία ακόμη κατατρέχεται από φαντάσματα του παρελθόντος, δεν έχει ξεπεράσει πλήρως τους λόγους για τους οποίους διχάστηκε τόσο βαθιά και μέρος του πολιτικού της προσωπικού καρπώνεται αυτόν τον διχασμό, χάριν της εκλογικής επικράτησής του.

Ο βίος και η βασιλεία του Κωνσταντίνου είναι ήδη στην αρμοδιότητα της Ιστορίας και -είναι βέβαιον- θα κριθεί με την προσήκουσα αυστηρότητα. Αυτό το οποίο τελεί ακόμη υπό αναζήτηση, ωστόσο, είναι η πολιτική ωριμότητα της πατρίδας μας. Η ικανότητα εκλογικού σώματος και πολιτικού προσωπικού να εναποθέτουν εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς και να παραμερίζουν εκπροσώπους των άκρων.

Αποτελεί γεγονός οξύμωρο, δε, η χρονική σύμπτωση του θανάτου του τέως βασιλέα με τη θεσμική διαμάχη που έχει εκδηλωθεί εσχάτως μεταξύ της Δικαιοσύνης, των Ανεξάρτητων Αρχών και της εκτελεστικής εξουσίας.

Από διαμάχες όπως αυτές οφείλουμε να αυτοπροστατευτούμε και όχι από κινδύνους που έχουν από πολλού χρόνου οδηγηθεί στο… χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Τουλάχιστον, ας είναι αυτό ένα δίδαγμα από όσα διαδραματίστηκαν γύρω από την κηδεία ενός ανθρώπου ο οποίος, κάποτε, υπήρξε αρχηγός αυτού του κράτους.