Εμείς, τα Rafale και η Τουρκία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν ο συνομιλητής σου είναι μία αναθεωρητική και επεκτατική δύναμη όπως η Τουρκία, τότε οι εξοπλισμοί είναι μονόδρομος. Συνιστούν τη μόνη οδό διαμέσου της οποίας, ενδεχομένως, υπάρξει μία «συνεννόηση» με τους απέναντι. Αυτή είναι η οδός που καταλαβαίνουν και αυτήν πρέπει να περπατήσουμε, εάν επιθυμούμε ο διάλογος μαζί τους να καταλήξει σε κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Αυτή την οδό, ωστόσο, οφείλουμε να την ακολουθούμε προσεκτικά. Τα παραδείγματα προς αποφυγή είναι πολλά από το παρελθόν και εξακολουθούν να σημειώνονται ακόμη και στις ημέρες μας. Ο εθνικός στόχος του εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων κατέληξε κατά το παρελθόν στο δικαστικό ακροατήριο και οδήγησε ορισμένες ψυχές ακόμη και πίσω από τα κάγκελα, ενώ και στις ημέρες μας αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως είδαμε επ’ αφορμή ενός τηλεοπτικού spot, το οποίο, μάλλον δικαίως, εξόργισε την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όσο αναγκαία κι αν κρίνεται η συνέχιση της πορείας στην οποία επανήλθε εσχάτως η χώρα μας, ανακτώντας τμήμα του χαμένου εδάφους της προηγούμενης δεκαετίας στο ζήτημα των εξοπλισμών, τούτη οφείλει να αποτελεί πεδίο εθνικής ανάταξης και όχι πολιτικής αντιπαράθεσης. Αν μη τι άλλο, δε, οφείλει να διακρίνεται από σοβαρότητα. Διότι, όντως, τα χρήματα που καταβάλλονται για την προμήθεια αυτών των εξοπλισμών προέρχονται από την τσέπη του κάθε συνεπούς φορολογούμενου πολίτη και άρα υπερβαίνουν τις κομματικές επιδιώξεις οποιουδήποτε εκ των μελών του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Αποτελούν, δε, αυτοί οι εξοπλισμοί, τη μόνη οδό που μπορεί να αντιληφθεί με την προσήκουσα σοβαρότητα η γείτονα χώρα.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Όσο κι αν η Ελλάδα επιθυμεί σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία, η απουσία σεβασμού του διεθνούς δικαίου που αυτή επιδεικνύει την καθιστά μία μείζονα απειλή για τη χώρα μας. Έναντι αυτής της απειλής, η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί διέρχεται διαμέσου των εξοπλισμών και της πρόταξης ενός ενιαίου και αρραγούς μετώπου εθνικής ομοψυχίας. Όταν, λοιπόν, παρέχεται έδαφος οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης και άρα διάρρηξης, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, αυτού του κλίματος ομοψυχίας, η Ελλάδα είναι που υφίσταται τη ζημία.

Ας μην έχουμε, επίσης, αμφιβολίες. Τη στιγμή που ο σχηματισμός των πρώτων 6 πολεμικών αεροσκαφών Rafale, εκ των συνολικά 24άρων που θα προμηθευτεί η χώρα μας, εισήλθε χθες στους ελληνικούς αιθέρες, η Ελλάδα όντως κατέστη ισχυρότερη έναντι του αντιπάλου της. Η εθνική ανάταξη που προκάλεσε, στη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, αυτό το γεγονός, οδήγησε -κατά πάσα βεβαιότητα- σε διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα στη γείτονα.   

Γεγονός το οποίο είναι σαφές και από τις επανειλημμένες προσπάθειες υποβάθμισης της σημασίας του ελληνικού εξοπλιστικού προγράμματος εκ μέρους μελών της τουρκικής κυβέρνησης και ειδικώς του υπουργού Άμυνας Χ. Ακάρ. Είναι κάτι που τους πονάει. Τόσο υπό το φως της μαζικής αποστράτευσης χειριστών της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, μετά το εκεί αποτυχημένο πραξικόπημα, όσο και εξαιτίας του αδιεξόδου που αντιμετωπίζει το εξοπλιστικό πρόγραμμα της δικής τους πολεμικής αεροπορίας.

Έτσι, λοιπόν, όταν κερδίζουμε τη μάχη της ουσίας και ανακτά η χώρα μας την αεροπορική ισχύ της, ποιο το όφελος να αμαυρώνουμε μόνοι μας τη στιγμή, με κομματικές αντιπαραθέσεις στην «πλάτη» αυτών των εξοπλισμών; Ας μην ξεχνάμε, υπάρχει πάντα και η μάχη των… εντυπώσεων.